Bu Can İlk Seni Sevdi Şiiri - Mehmet Coşar

Bu can ilk seni sevdi.
Yokluğun,
Mermerden bir mezara çırılçıplak girmek.
Kefensiz, soğuk ve beyaz…

Bu can sevmeyi senle cümleye koydu.
Yokluğun,
Demirden bir okyanusa tepetaklak çakılmak.
Yargısız, sualsiz ve ölüm…

Her köşe başında bir sen beklemekte.
Dolmuş duraklarında, balkonlarda, kahvelerde…
Kalabalığın ta orta yerinde,
Yine yeni bir hasret avuçlarımda,
Karboran, lanet ve cehennem…

Yaşarken yaşıyorum öylece yaşlanıyorum.
Kuru bir ağaç, güzde bir yaprak,
Kış erken dayandı kapıma.
Ateş, barut ve cennet…

Çöl ortasında delice direnen bir fidan,
Yalnız, uluorta,
Eşkıya yüreğiyle öyle filizlenmekte,
Fırtınada limana uzak, gözüpek.
Gün yanağında meyveler al almada.
Ejderha, kapkara ve sen…

Bu can ilk seni sevdi.
“hiç” gerisi
Sonra…
Bir bakıyorum annem oluyorsun,
Bir bakıyorum “hiç” oluyorsun...