Bu can Şiiri - Harun Yıldırım 2

BU CAN

Acıları tütün gibi yaprağa
Sarıp bir ateşle yaktım da gittim
Yaşlarımı döküp taşa toprağa
Kar gibi eriyip aktım da gittim

İnsan özleyerek bakıp ölür ya
Gönül bir resimde huzur bulur ya
Her şey biter bir kaç anı kalır ya
Son defa resmine baktım da gittim

Bir hikâye var ya aşk romanlarda
Saldalsız bir gemi var ummanlarda
Mecnun Kerem Tahir bu zamanlarda
Böylesi yalandan bıktım da gittim

Keder bile örttü taht sürurumu
Hiçe saydı uğrumda onurumu
Çiğneyip önümde tüm gururumu
Geride ne varsa yıkıp da gittim

Bir yüreğim vardı altından kafes
Sanki bir kara yel çektiği nefes
Içimi yakarken her makam, her ses
Yüreğime ateş döktüm de gittim

Sevgiyle doldurdum hicran küpümü
Çile yumağına dürüm ipimi
Hic kimse açmadı gönül kapımı
Boynumu sol yana büktüm de gittim

Akıllar kâr etmez gayrı deliye
Bunca yılın yükü kaldı hediye
Yüreğimi parça parça ikiye
Ortasından böldüm çektim de gittim

Aşka ölüm diye geldi pusula
Boynuma küçük bir künye asıla
Bilmem kaç hikaye döndü masala
Ardıma bakmadan çıktım da gittim

Kurşuna razıdır savaşa giden
Bir işaret geldi en son tepeden
Gönül kalesine iki cepheden
Bayrağı surlara diktim de gittim

Haruni sana af çıkmaz yasada
Çok savaş kazandın verdin masada
Son kalan kurşunu kahpe pusuda
Alnına ortadan sıktım da gittim

Harun Yıldırım