Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Neyzen, aklıma geldi.
Neyzen Tevfik, bir akşam kafası kıyak evine dönüyor ama sokağın başına gelmiş evini bulamıyor. Dünya başka türlü dönüyor yani... Karşısına gece bekçisi çıkmış...
(eskiden ne güzeldi gece bekçilerimiz vardı, şimdi hatırladım da içim sızladı. Sokaklar hırsızlara teslim. En çok da Murtaza'yı özledim...)
Evladım, demiş; buralarda Neyzen'in evi vardı, bana gösteriri misin? Bekçi:
- Yapma baba, Neyzen sensin ya!
- Evladım, ben sana Neyzen'i sormuyorum, evini soruyorum, demiş..
Başarı dileklerimle..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta