Bu bir şiir değil Şiiri - Adil Aydın

Bayram günleri, çocukların unutamadığı şeylerin en başında gelir. Benim yaşımdakiler için çocukluk anıları çok özeldir. Akranlarım, genelde o günleri anımsarken muzipçe gülümser. Bu gülümsemenin ayrı bir anlamı vardır derinliklerimizde. Ellili yaşlardakilerin anlaması için yazmıyorum bunları, ben de bir babayım.

Çocukluğumuzda bayram dendiğinde, yeni alınmış bir şeyi beklemenin heyecanı vardır. İlkler önemlidir, tüm ilklerimizi çocukken yaşamasak da.

Bir beyaz yün çoraptır beklenen, bir kara lastik ayakkabıdır. Abisine alınmış bir kahverengi fitilli pantolondur. “ Acaba abiminki bana da olur mu “ düşüncesini beceriksizce gizlemeye çalışmaktır.

Bir portakalın turuncusunun ötesinde, kokusudur hayal edilen. Çikolata, şeker yoktur o dönemde. Keşkek vardır, sütlü çorba vardır. İzlenen keyifli bir koşturmacadır. Annenin izlenmesi, çocuk gözüyle.

Bugün bayram! Ramazan bayramı, şeker bayramı… Bir bayram işte! Kızımla yazışırken ona sordum:

En çok neyi, kimi sevdin bu kısa yaşamında?

O da yanıtladı:

Bunu ben bir kişiyle sınırlayamıyorum.

Haklıydı. O daha yirmi bir yaşında! Ben de ona dedim ki:

Ama ben ellili yaşlardayım ve hayatta en çok kimi sevdiğimi artık biliyorum.

Kızım, o gençlere has meraksızlıkla, “ kim “ diye sormadı ama ben söyledim:

En çok rahmetli annemi seviyorum!

Bunun dışında sevdiklerimi de sıraladım ama biliyorum ki, özledikçe daha çok sevdiğim, en çok sevdiğim annemdir. Bugün bayramın ilk günü ve ben annemin mezarına gitmedim. Ertesi güne, hatta daha ertesi güne bırakmak istedim.Sanırım bunu annemle sakin, baş başa kalmak için yaptım. O ilk günkü şatafatı sevmiyorum açıkçası. O rutini, abartıyı ve bazen samimiyetsizliği sevmiyorum. Annemle sakin, sessiz bir günde, baş başa olmak istiyorum. Sevgimin özünü yaşamak istiyorum.

Geçmişteki bir yazımda aktardığım gibi: “ ne zaman annemi düşünsem, gözlerim buğulanır ve ağlarım. “ Tıpkı şu an olduğu gibi.

Hepinizin bayramını kutluyorum.

30.09.2008
Adil Aydın