Bu Bir Özlemmiş Meğer

Vay canına
Biracılar kafayı çekiyor
Sevgililer madik atıyor
Sahilin zevkinde
Güneşin tadı çıkıyor

Özlemişim be
Denizin yosun kokusunu
Uçakların
Sabiha Gökçen’den kalkışını
Martıların
Yerdekilere nispet eder gibi
Uçuşunu…

Özlemişim
Çocukların
Korna çalan takalar
Ve Adalar manzaralı
Poz verişini…

Sahilde yürürken
Avratların
Bahara çıkmış
Danalar gibi
Çimenler üzerinde
Hoplayıp zıplamalarını

Özlemişim
Denize karşı
Güneşe karşı
Bulutların coşuşunu

Özlemişim Güneşe inat
Adaların Gri tonlu heybetini
Hele o yürüdüğüm yolları
Ayak bastığım çimenleri

Özlemişim sırtımı yaslayıp
Dalgaların sesini dinlediğim
Dibek taşımı…

Özlemişim Marinadaki
Yan yana dizilmiş
Balıkçı teknelerini
Hemen yanında
Bir o yana bir bu yana
Tavşana kaç tazıya tut diyen
Kedilerin köpekler önünde
Koşuşunu…

Özlemişim martıların
Ciyyak ciyyak ötüşünü
Kargaların havadan
Betona bıraktığı midyelerin
Çıkardığı Sesini…

Özlemişim şu denizin
Gün batımı
Güneş yanığı kızıllığını

Özlemişim
Mavisi yeşiliyle
Bir de heybetli karşımda duran
Heybetli Uludağ’ı

Ben aslında
Özlemişim geçmişimi
Henüz acılar
Oturmamıştı yüreğime
Henüz fidanlarımın
Güneşi görmeden
Kurumamıştı yaprakları
Henüz kırılmamıştı dalları

İşte o nedenle
Ben aslında
Özlemişim yaşanmışlıklarımı
Ben aslında
Özlemişim meğer
Geride kalan
İstanbul’umu…

Olmuyor sonradan
Yamanmak
Olmuyor sonradan
Dokunmak
Olmuyor
Hiçbir şey
Eskisi gibi yaşamadan

O anılar canlanıp karşıma
Yeniden yaşanmıyor
Uzaklardan geçip karşıma
Yerli yerine koymadan

Unutulmaya yüz tutmuş
Tıpkı bir yılı daha
Geçip gittiği gibi
Gelmiyor gidenler
Ömrün bir an da bittiği gibi

Aslında bu bende ki
Özlemmiş meğer
Tüm hayatımın süzgecinden
Elediklerim gibi
Bu bendeki özlemmiş meğer
Kaybolmuş yıllarımı
Kaybolmuş İstanbul’da
Arar gibi…
Ayrılık olsun artık
Bu Sevgi iliklerime kadar işlemeden…

19 Ocak 2014
Saat: 16.30