Bu bir Masaldı (810) Şiiri - İbrahim Arslan

Aşk bataklığına battım bir kere.

Şu yeryüzünde yüzükoyun yattım bir kere.

Karıncalar yürüyordu bedenimde.

***

Senden bir haber getiriyordu sırtında.

Benden selam getiriyordu sana.

Bir masalda yaşanıyordu bunlar.

Ak, apak bir güvercin uçuyordu şehrine...

Toz pembe hayallerimi yıkadın çamaşır suyunda.

Siyah beyaz bir filmdik biz.

Sen yazıyordun, sen çiziyordun, sen oynuyordun.

Ben bizi izliyordum ağlayarak...!

Geçmiş günler canlanıyordu burada, hemen yanıbaşımda.

Sense hatırlamamak için o günleri günde kaç kere öldürüyordun.

***

Kahveni içtin!

Hayatın kadar karışık o kahve fincanının içindekileri yine de hayra yordun!

Yordun beni biliyordun.

***

Aşk olsun sana, aşk olsun!

Hayatını sana adayan bu adama.

Kahpelikle mi intikam alıyorsun.

Ben öyle güzel bir ağaçtım... Yeter artık budama daha fazla budama.

İstersen sulama!

Ayakta kalayım yeter, bu bana yeter biliyorsun!

***

Nasıl bir yıkılmaydı bu, nasıl bir tökezleme!

Sen çıkınca benden, canım çıkmış benden, canım çıkmış benden,

Canımı da çıkarmışsın, daha ne istiyordun, daha ne istiyorsun.

***

Bu bir masaldı!

Sen bu masalın en kötü kahramanısın.

Bir böcek yürüyordu adım adım,

Bir kelebek uçuyordu sana doğru.

Bir kuş bıraktım elimin içinden,

Hadi yakalamalısın beni...

Ben de gidiyorum yakıp yıktığın ülkeden...

Özlüyorum seni 'külkedisi'

Özlüyorum senden giderken.

15.11.2016