Bu Bir Gece Şiiri - İbrahim Yay

Bu bir gece; geleceğimi benden çok elinde tutan...
Sadece benimkini değil, benim gibi herkesinkini.
Kaybediyoruz, var bir şey geçmişimizi yutan,
Arasında kaldıkça unutuyoruz film karelerini,
Sıkışmış trajiklikte sahiplenemediğimiz hayatımızın.

Sessizlik aldı başını götürüyor suskun arkadaşıyla.
Bahsettiğim sadece hissedilebilir bir şey belki de.
Ortasında loş ışık, oturmuş üstüne süzmeleriyle,
Duruyor aydınlığın karşısında, karanlığın içinde.

Arasında yaramın, şekli kesik, izi belli değil kanımın,
Halâ haberim yok iken kendime verdiğim zararımın,
Siz tek sorunumun fiziksel olduğunu zannettiğinizde,
Tutup kapatmaya çalıştıkça, sonu gelmiyor acımın.

.. Bir hoş, görüşüm loş kalmış sanki etraf boşçasına...
Sesim sesimden yankılanıyor uzaklarda kimse yokçasına.
Tutuyorum nefesimi son kez bağıracağım kendime,
Biri sıkıyor elimi sanki şimdiye kadar varmışçasına...
Isırıyor gözleri, acıtıyor kalbimi, son kez bakıyorcasına.

Ben kaldım mı bir parça kendimden geriye bilmiyorum.
Dokunmaya çalıştıkça parça parçayım, tuhaf hissediyorum.
Yalanlarınız, yalanlarımın arasında karıştıkça tükeniyorum,
Söylediklerim, söyleyeceklerinizi bastırdıkça susuyorum,
Saygımı gerektiğinden fazla sundukça, yoruluyorum,
Sadece biliyorum ki inanabildiğim kadar yaşıyorum.

Varım yokum belli fakat, var mıyım yok muyum?
Hayatımın soruları, sorularımla cevaplandı biliyorum...
Kaybettiğimi sandıkça aslında kazanıyor muyum?
Hatalarımın sonlarını, suskunluğumla atlattım görüyorum...
Nereden geldi içime sığdıramayacağım kadar ahenk?
Hikayenin geneli muhteşem, sonu ise yakında gelecek,
Siz okurken, ben çoktan daha iyilerini yaşıyor olduğumda.