Çıplak ayakla basıverdim anılarıma... Karaya vurmuştum, fazlalıklar incecekti, söz söze gelecekti umutlarım, gözlerimi açtığımda, bu yolun sonuydu biliyorum. Bir yolcu var bende, sabaha karşı uyandırıyorum, biri geldi biri gidecek, anlatamıyorum! Dinliyorum içimdekileri yol boyu... O kalıyordu, ben gidiyordum. Daha nasıl anlatılır bilemiyorum, bu yolculuğun sonunu...
Şiirin gıcırtısı uyutmuyor beni, bir de yolcu edeceğim sabahı... Konuşmamam gerek! Duyulmasın onun ahı... Üzüntüden şu yapraklarda sarardı... Ayrılık değildi ismin, dilimin ucunda! Sonbahardı... Dökülüyordu ağzımdan sonlar! Dilimde sen bitmen gerek! diye haykırdım oysaki... Peş peşe hatalar, ah ben... Susmalıydım. Üşüyordum, gölgenin dibinde. Senden sonra soluyan kuru dalların, uykusunu dinledim gün boyu. Karşı ki dağın yüreğinde ısındım. Daha nasıl anlatılır bilemiyorum, şiirin soğukluğunu...
Sustum, konuşmamalıyım! Koydum elimi vicdanıma, önce dinlemeyi öğrenmeliydim. Dinlemeyi vacip kıldı gecekondunun bağrından çıkan dumanlar! Gecekonduya acıdım, sonra yutkundum, izledim dumanları... Şiir akıyordu bacadan, şiiri dinliyordum yol boyu. Konuşmamam gerek! Daha nasıl anlatılır bilemiyorum, şiirin yolculuğunu...
Yırtık umutlarımla kavga ettim.. Bu işin sonunu bir türlü göremiyorum! Kavga etmek ne haddime! Bir darbe daha aldım şiirimden... Oturdum ağladım çocuklar gibi... Kim bilebilirdi ki bu şiirin derinliğini! Sorsam ona, okur geçer, dinlemez. Okudu da çoğu şiirimi. Anlamadı ya, söylenirim kendi kendime... 'Kaç şiir daha gerek yaşamak için' Dolu dolu kusuyorum şiirimi yol boyu... Önce seni, sonra kendimi anlatıyorum. Daha nasıl anlatılır bilemiyorum, şiirin dokusunu...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta