Bu Benim Son Yıkılmışlığım

Gülümsemelerinin arkasına saklı, buğulu ve çok kırgın gözler gördüm
Acısını, efkarini yüreğime yazdıklarımın
Günleri
Geceleri
Dert içinde, kan içinde
Beni parça, parça benden götüren
Hoyrat dolu uğultu yokluyor
Tüm kapıları ve tüm yuvaları
Oy
Gönüller hicran
Bakışlar acı
Gülüşler çığlık
Yürekler ezik
Gözler hüzün ve keder dolu
Sabır mı kaldı sabır mı, şu kötü âlemde
Şüphesiz
Tüm anılarda izleri olan
Zulümle kucak kucağa kalan
Gelen vuran, giden vuran
Göğsüne serseri namlukar çevrili
Yüreği apaydınlık
Her an
Özgürlüğe, yaşama savrularak koşan, Kürdün hali yaman

Derin maviliklerde, sarı saçlı güneştir musalla taşına yatırılan
Akşam olmuş öfkeli ayaz düşmüş sulara
Ölüm sığmayan
Şu
Uçsuzbucaksız yürek sızlatan
Dert girdabı
Topraklarda
Can çekişen
Kurşunlara gelen
Kanatları kırık kınalı keklikler
Yaralı yavrulu ceylanlar var
Acıları şiirlere, romanlara sığmayan
Bağrı yanık, gözleri yaş dolu, hawarla tilili çeken
anneler karalı

Kuşatmalarda, isyan bir hak arayıştır, umut var içinde
Mezopotamya sırtındaki
Zor ve çetin
Gecelerin göbeğinde
Sel gibi ilerliyor
Hırçın karanlıklar
Birer kıyıma dönüşmüş
Birçok kefensiz ölüler upuzun yatıyor yerde
Bu benim bendeki son yıkılmışlığım, bu benim bendeki son delirişim

Yorgun umutlar mevzilerde, koyaklarda zorbalarla savaşmakta
Bir barış inandı, birde kurtuluş özlemi var hepsinde
Yaz kış dört mevsim
Engin
Özgürlükler uğruna
Haksızlığın, zulmün içinde ölüme diklemek
Gerektiğinden acı çekmek
Bu olsa gerek
Virane kalan ocakların
Az ötesinde
Ana dilinden yoksun
Anneden, babadan, akrabada uzak
Akıl almaz birçok sürgün çocuklar var. Yemin olsun! Herbiri birbirinden güzel

Mehmet Çobanoğlu
14. 08.2024
İstanbul