Bu Benim Son Şiirim Şiiri - Veli Han Yılmaz

Üzerimde ceketim, ayaklarımda çamur,
Bana yoldaş oluyor çiseleyen bu yağmur.
Sana bir çift sözüm var; Dinle beni ey keder!
Eğer rabbim dilerse, sebebini hâlk eder...

Dualar yankılanır belki arş-ı âlâda,
Yüreğimi ızdırap parçalıyor hâlâ da.
Beni tahkir ediyor, birden esen bu rüzgar,
Ve rüzgarın özünde, eskimez bir yadigar.

Görüyorum bir kadın cevherin ortasında,
Yem atıyor kuşlara bülbüller çarşısında.
Beyazlara bürünmüş bir inci zannedersin,
Çatlar aynalar bile sûreti karşısında.

Üzerimde gökyüzü, beyaz gri ve mavi...
Hem bu denli münzevi, hem de ne kadar ulvi.
Tüm kuşları doyurdu, işte budur fazilet,
Bu iyiliğin altında, elbet vardır bir hikmet.

Efsunlu bakışlara râm olursun evvela,
Kim bilir kaç divane o gözlere müptela.
Dilim sanki lâl oldu, ne dehşetli bir buhran,
Gözlerine yansımış; sessiz, matemli hicran.

Bana akşam oluyor, ona vakt-i fecirdir,
Yok ki hiç bir çıkarı, tek dileği ecirdir,
Konuş hadi ey kadın! anlat bana hayatı!
Kulak kabartmış bize tüm mezarlık efratı.

Kibir putu kırıldı, meşakatliydi bi-şek,
Kısrak sanar kendini fazla semiren eşek.
Bir fare ki küçücük, bak muzaffer bir serdar,
Kediye mektup yazmış, her satırı manidar.

Benliğimde bir ıslık, bir ayrılık özümde,
Mugayirse sevdaya, kıymeti yok gözümde.
Heyhat! ruhum yaşlanmış, sanki miskin bir bağa,
Anılarda yaşıyor, çok yabancı bu çağa…

Daha iyi yazacak eğer varsa beklerim,
Şairler listesine ilk sıradan eklerim.
İddiası olmayan zaten şair olamaz,
Unutulur elbette, zihinlerde kalamaz.

Kaliteli şiiri mısralarda bulursun,
O dem buldun mu onu, müptelası olursun.
Sanki narin bir cevher, ya da eşsiz bir nakış,
Kağıdın tüm sathında, bitmez tükenmez akış.

Mum dibinde sinekler, sanki işret gecesi,
Boğazımda düğümlü şiirin her hecesi,
Büyük şairler öldü, kaldı şiirler öksüz,
Nice şiir yazıldı; yavan, kekremsi, köksüz...

Bunlardır son satırlar, bak kırıldı kalemim,
Kafiyeler celbetmez, dizelerse matemim,
Beni çağırsa bile aynalardan bir seda,
Hicranlı bir ayrılık, mısralara elveda…