Bu Benim Çocukluğumdur Şiiri - Haydar Okur

Beni içten içe bir şeyler dürtülüyor yine
Oysa bilincinden uzak, çoğunlukla yaşadıklarımdır...
Yalnızlığımı alnının tam ortasından vurup
Başka yalnızlıklara ricat etmek geliyor gibi..

Yetmiyor yaşamın acımasızlığı
İnsanların insaf bilmezliği yetmiyor...
Daha beterini, daha zorunu
En ıssız, en korkunç kıyılarında denizlerin
Dalgalarında sürüklenen molozlar gibi...

Bilemediğim, anlayamadığım bir şeyler tekmeliyor yüreğimi
Kendime bir başkaldırı desem değil
Yazgının zorlaması, yazgıyı zorlamak hiç değil
Öfke, hınç, onulmazlık, acı, özlem...
Bir şiirin doğum sancısı da değil
Düşleri, düşünceleri donduran
Ve kendince vakumlayıp kotaran bir şeyleri yaşıyorum içimde...
Çıkışı bir türlü bulunamayan labirentler gibi...

Direniyorum, duymak da istemiyorum içimin sesini
Yine de altediyor beni, yenik düşüyorum...
çaresizlikle içime dönüyor
Ve yine oraya sığınıyorum...

Bütün çirkinliklerine karşın yaşamın
Örtüsünü ilmek ilmek nakışlayan yüreğime dönüyorum
Yüreğim içim benim, yüreğim gerçeğim benim...
O benim yaşlanmayan çocukluğumdur
İçimde oynaşan zabtedilmez aymazlığımdır benim.

''Her yaşta insanlar biraz çocuktur'' derler
Çocukları belki de bu nedenle çok seviyorum
Bütün benliğimle içimin çocukluğuna sarılıyorum
Ne garip onu hiç büyümemiş buluyorum
Beni iten, kakan, kendinde alıkoymak isteyen
İşte bu çocukluğumdur diyorum.

KÖMEN