Bu Balık Ölür Şiiri - İlknur Kavrar

Kuma labirent çizdi çocuk
Kendini de gömdü içine
Elinde bir kova su
Ve susamış koca bir balık

Kolayca kayboluverdi
Yuttu aniden dar koridorlar
Çıkışı yapmayı unutmuş gibi
Döndü durdu pes etmeden

Kayboldu kendini bilmeden
Kum doldu gözlerine
Yüreği ezildi
Ya denize ulaşamazsa? ..

Yıldız değdi kirpiklerine
Güneş ayı, ay bulutu kovaladı
Gündüzlerce, gecelerce
Susadı balık, seslendi kuma
" Susuz yaşayamam ki ben."

Yaşlar aktı gökyüzünden
Doldurdu kovayı bir çırpıda
Nefeslensin biraz daha
Az kaldı suya
Deniz az ötede duruyor ya

Korktu çocuk, daldı sonra
Derin uykulara, anmadan hiç suyu
Ve hiçbir şey düşünmeden
Kendi elleriyle çizdiği dolambaç
Yuttu onu derin boşluğunda

Ya çıkmalı bitimsiz bulmacadan
Ya içine çekmeli deniz
Bu balık ölmeden
Ateş saçan minik can
Pul pul erimeden

Bir ses duydu, rüya mı bu
İçi bağırdı sonra
"O su buraya gelene kadar
Bu balık ölecek"

Güneşin narin parmakları
Okşadı kum tanelerini
Bir yol açtı dolambaçta
Ki suya değsin ayakları...