Bu Ayrılığın Adı Yalnızlık Değil Ölüm

Senin resmine bakarak
ilk kez ağladım bu gece.
Önceleri hep mutluluk, sevgi ve huzur verirdi
cansız fotoğraflarda bile gülen gözlerin.
Her bakışımda derinlere götürürdü beni.

Saçların sonsuza uzanan
kıvrımlı ırmaklara benzerdi.
Her şeyinle beni başka dünyalara götürürdün,
o suskun fotoğraflarında bile.

Ama bu gece o duygularımın yerini acılar almış sanki.
Gözlerin hüzün veriyor gecenin karanlığı gibi.
Yüreğime dert salıyor;
ağlıyor sanki,
gülmüyor bu gece gülen fotoğraflarda yüzün.
Solgun, hasta gibi o hiç susmayan şen sesin.

Her şey aynı,
günler aynı,
saatler aynı,
yaptıklarım aynı.
Ama bir eksik var her gün yaptıklarımın içinde.
Artık yürürken elim boş.
Gözlerimin karşısında duran gözlerin yok.
Sözlerimin ulaştığı kulaklar yok.

Her şey aynı,
gittiğim yerler,
oturduğum yerler aynı.
Hatta aynı ağacın altında saklanıyorum yağmurdan.
Ama yalnız.
Ama sensiz…

Dostlarım ayrılık dediler
bu amansız, beni günden güne eriten,
nefesimi kesen suskunluğa.
Dostlarım yalnızlık dediler
bu vefasız, anlamsız terk edilişe.
“ Bir vefasızmış, kalpsizmiş, zalimmiş de” diyorlar,
gönlümü avutmaya çalışıyorlar.
Gönül boşluğu dolmadan avunur mu hiç?
Ya yarini ister yada toprağı bekler.

Ben gönlümü avutmaya çalışmıyorum.
Çünkü biliyorum,
bu sensizlik, bu terk ediliş,
bu acının adı ayrılık.
Ama bu ayrılığın adı yalnızlık değil, ölüm…

Benim çektiğim, senin verdiğin zulüm
Gönül bağımda soldu açmadan gülüm
Bu ayrılığın adı yalnızlık değil, ölüm…

İzmir, 24 Ocak 2005