Bu Ateş Sönmeyecek Şiiri - Yılmaz Bütün

Kırk beş yılı aşkın bir zaman önce
Ankara’nın şiir dolu günlerinde
Torosların bağrından çağlayıp
Ankara’ya gürül gürül akan
Gönülleri şiirleriyle doyuran
Bir şair tanımıştım
Adı AHMET TUFAN ŞENTÜRK.

Okul bitip kulaç atarken iş, eş, aş denizinde
Meyveye dönerken diktiğim fidanlar
Toprağı gönül, şiir denen gülü
Koparıp götürmüştü benden
Su gibi akıp giden yıllar.

Gönüllerde olan kaderde de çıkarmış
Bir zamanlar lokmaları paylaştığımız
Can dostum ÖZKAN GÖNLÜM
Düşürdü yolumu Ahmet Abi’nin evine.
Söz şiirden açılınca öğrendim
Ahmet Abi, BABA olmuş şiire ve şaire.

Utandım, cahilliğimi vuramadım açığa
Karşımda dipdiri gördüğüm gençliğe
Dilim varıp diyemedim
Tufan Abi yerine, TUFAN BABA.
Şiirini sorarsanız bana
Her türlü unvan küçük gelir O’na.

Sürüp giderken şiirle söyleşi
Çekinerek döküldü dudaklarımdan
Gençken derdiğim birkaç kuru yaprak
Sabırla, dikkatle dinlediler beni.
Bittiğinde sordular masaya vurarak
“Sen neredesin, neredeydin bugüne kadar.”

Bu sözleriyle onur verdi, gurur verdi
Bana güç verdi,
İçim içime sığmaz oldu
Ayaklarım yerden kesildi.
Başladı içimde fırtına, bora
Alıp götürdü beni benden bir TUFAN
Bana ne yaptın TUFAN BABA.
Şaşkına çevirdin beni
Külümü göğe savurdun
Adam yerine koyacağım şimdi kendimi,
Diyecekler koskoca adam neden delirdi!

Sönmüş bildiğim ateşi
Sihrinle yeniden yaktın, beni kavurdun
O gündenberi arıyorum kendimi
Yolumu bulamıyorum.

Daha söz bitmemişti, göründü günün sonu
Vedalaşırken, dediler;
“Görmek istiyorum ölmeden
Gönlündeki ateşin kor’unu.”

Aman ağzınızdan yel alsın
Allah gecinden versin.
Siz varken bana söz düşmez
Ama Rabb’in takdiridir bu
Bilinmez önden kim gider
Geriden kimler gelir.
Söz veriyorum size
Yeniden yaktığınız bu ateş kor olmasa da
Bir daha sönmeyecektir..