Bu aşkın hükmü bitti Şiiri - Murat Ülkü

Bu aşkın hükmü bitti, geriye yalnızca keder kaldı,
Yüreğimde bir yara var, ne bir umut ne de şifa.
Oysa ne hayaller kurmuştuk, ne sözler verilmişti,
Şimdi her şey kayıp, sen bilmediğim bir Yola karıştın.

Bak! Şimdi ellerimden uçup giden her anı,
O büyük ateşin ardından kalan bir iz sadece.
Ne sıcaklığın kaldı, ne de o parlak ışığın yansıması,
Oysa yakılan her şeyin sonunda sen Küle karıştın.

Gözyaşım sel oldu, tutamadım, aktı gitti bu acı,
Ne bir engel durdurabildi, ne de bir kıyı tanıdı.
Beni boğan bu büyük hüzün, taşıyan o yıkıcı akıntı,
Sen, o gözyaşımın getirdiği güçlü Sele karıştın.

Şimdi bütün yüzler sen, her yabancı tebessüm bir anı,
Sana ulaşmak imkânsız, herkesin ortasında bile.
Unutulur oldun, ne bir hatır kaldı ne de bir adı,
Benden koparak, kim olduğunu bilmediğim Ele karıştın.

Son bir nefes gibiydi, tutamadım, avuçlarımdan kaçtı,
Ne bir durak, ne bir kesinti, ne de bir geriye dönüş.
Tıpkı yakalanmaz rüzgar gibi, zamansız uçup açtı,
Benim ruhumdan sökülerek, sert bir Yele karıştın.

İstesem de sevemem seni; bu son karar.
Sen, hem varlığımda yoksun hem de her yerde varsın.
Kayboluşun mutlak, o sitemkar rüzgâr eser durur,
Benim için bir hiçsin şimdi, bütünlüğümden ayrıldın yere karıştın.

Ne bir iz bıraktın geride, ne de bir hatıra sesi,
Zamanda asılı kaldık, ne ileri ne geri bir adım.
Oysa her anımız mühürlenmişti, her söz bir nefesi,
Şimdi her şey silindi, sen geri dönülmez bir yönet karıştın.

Fısıltılar sustu, yankı bitti, artık sessizlik hakim,
Ne bir sesin kaldı bende, ne de bir tınısı o günlerin.
Terk ettiğin o anlarda, koptu aramızdaki her iletişim,
Unutulmuş bir melodi gibi, gökteki boş Sese karıştın.

Her çabam, her yorgunluğum, sensiz geçen her bir an,
Sanki zoraki bir gayret, sanki ağır bir ceza.
Sırtımdan süzülen damlalar, alın yazım sanki o an,
Bu bedenin yorgunluğuna, tuzlu Tere karıştın.

Yokluğun öyle derindir ki, her nefesimde bir sızı,
Ciğerimdeki havada bile senin eskinin izi var.
Sen, benim yaşam gücüm, içimdeki o ince yazı,
Bütün varlığımdan sıyrılıp, tek soluk Cana karıştın.

Ne yol, ne kül, ne sel, ne el; hepsi bir hiç artık.
Geriye kalan sadece bu ağır ve dilsiz gerçek.
Ne kadar kaçsam da senden, imkansız artık ayrılık,
Çünkü sen, bu kayboluşla gelip mecburen Bene karıştın.

Ruhumun en derinine işledin, kimse bilemez ki.
Sen, bütün varlığınla, bütün izinle, tene karıştın.
Biliyorum, bütün bu ayrılıkların tek bir yazgısı var,
Bu aşkın ve bu hayatın son durağı Toprağa toza karıştın...