Kaç kişimiz kaldı yaşamımızın bu döneminde…
Kaç kişi gitti yanımızdan…
İhanet etmeyen kaç kişimiz kaldı, kaç kez diz çöktürmek için uğraşıp, başardıktan sonra gittiler yanımızdan…
Belki savrulduk…
Belki dizlerimiz kanadı, belki bastığımız tabanlarımıza dikenler doluştu…
Dizüstü çöktük belki ama avuçlarımızı kanatıp tekrar dikildik… Kanayan yerlerimizi sarmalamamız çok uzun yılları aldı, belki de ağlayamadık, yutkunduk, ama sürtmedik hayatın yamuk tarafına bedenimizi, dağıtmadık kendimizi…
beklenmedik bir fırtınaydı gelişin...
uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde
yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını
bir fanus altında sıkışıp kaldığını..
aşkla kenetlenen kalplerimizin..
me'yus olduğunu,bunaldığını
Devamını Oku
uyandırdın sessizliğimi aysız gecelerde
yaralı bir deniz gibi hıçkırdığını
bir fanus altında sıkışıp kaldığını..
aşkla kenetlenen kalplerimizin..
me'yus olduğunu,bunaldığını
Beni benden al artık diye yalvardığımız taşlar çatladı ve kimsesizliğimize vurdu parçaları. Öksürdük, gırtlağımız yırtıldı, ama yine de haykırmaya, hıçkırmaya devam ettik sonunda dermanımız kesildi, zavallı bir benlikle mecalsiz attık kendimizi toprak zenime…
Hayata dair acı ve buruk hüzün dolu yaşanmışlar.Kutlarım Sizi değerli Mustafa Yılmazizmir Hocam.Saygılarımla.Tam+10 Puan
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta