Bu Aralar Çok Yalan Söylemeye Başladım

Daha önce hiç aşk yaşamadım. Adını duymadım. Aslında ölmeye cesaret edemeyeceğimi bile bile 'onun için ölürüm' diye haykırmadım sokaklarda. Gözyaşlarım toplanmadı uyumadan 5 dakika önce yastığımda. Defterlerim, kitaplarım kirlenmedi senin adının yazılı olduğu satırlarda. Anıları hatırladıkça gözlerim kaymadı resminin olduğu duvara aslında. Birkaç sözcük sarfetmedim fotoğrafına bakarak, seni hatırlayarak. Ben seni hayal ederek uyumadım hiç, rüyalarımda seni göreceğimi umut ederek dalmadım uykuma. Sokakta gezerken, el ele tutuşan sevgililere özenip 'neden biz böyle olamadık' demedim hiçbir zaman. Elime bir gül aldığımda, karşımda seni görmek istemedim asla. Her sabah masum bir öpücükle, suskun ama manalı bir tebessümle uyanmayı özlemedim ben. Bazı geceler uyurken senin yattığın tarafı dağıtıp, sanki sen aslında yanımdaymışçasına 'iyi geceler sevgilim' demedim. Verdiğim her nefeste seni hissetmedim aslında. Başka gözlere bakıp, sana benzetmek için uğraşmadım tek bir gün, tek bir dakika bile! Yazın ortasında, 40 derecede deliler gibi üşürken senin gelip bana sarılmanı istemedim anlıyor musun? Ben senin adını unuttum, aşk denen meretinkini zaten daha tam öğrenebilmiş değilim. Sen gittiğinden beri elime hiç kalem almadım, hiç içinde 'sen' olan şiirler yazmadım, buna kalkışmadım bile hatta. O kadar ki istemiyorum yani artık seni. Gecenin bir yarısı dışarıya çıkıp, gözüme bir yıldız kestirmiyorum. Deliler gibi senin adını haykırmıyorum o yıldıza. Bu aralar evden çıkmıyorum, her gün gizlice buluştuğumuz cafeye gidip, senin yerine de bir çay içmiyorum sevgilim. Şimdi nasıl söylesem. Anlamışsındır sen de.. Bu aralar bir değişimdeyim. Arındım bazı şeylerden, arındıkça başka sebeplere, kişilere daha da bağlandım. Bunu kendime anlatamadım. Bazen yok oldum istemeden, hapis oldum bakışlara. Ben bu aralar bir değişir oldum sevgilim. En sevmediğim şeyi yapmaya başladım..

Bu aralar çok fazla yalan söylemeye başladım sevgilim. Çok fazla..