Bu arada, seni çok özledim!

“Bu arada, seni de çok özledim”… Kimse sormaz “ben soluk aralarında özlenmek ister miyim? ” diye. Dışarıda yağmur çiseliyor, ben deliler gibi yağmurda dolaşıp iliklerime kadar ıslamak istiyorum aslında. Çaktırmayın kimselere, size bir sır vereceğim. Yağmurun altındayken gözlerden uzak olacağımdan, bu deliliğim. Hıçkıra hıçkıra ağlarken, düşen göz yaşlarımın hesabının yapılmasını istemiyorum. Bir damla düştü, ardından on damla daha. Gözümün içine bakan anlamsız gözlerden uzak bir yağmur gecesi geçirmeye niyetim var benim şimdi. Diyorum ama, yapamıyorum ki…Herkes “bırakalım ağlasın” ları bırakıp, “yine neden ağlıyor? ” ların peşinden koşuyor. Ben yorgunum, hepsi bu. Gözyaşım birikti, akıtıyorum. Zehrimi salıyorum kör kuyulara. Bir kere de, toplanmayın anlamsız bakan gözlerinizle etrafıma. Bir kere de bırakın, ben ben olayım. Bir kere de, ağlamak istediğim için ağlayayım. Yağmurda saklanmam gerekmesin…

Aralarda özlenen biriyim ben. Özlem, unutulmuş soruları cebinden çıkarır gibi birilerinin önüne laf arasında sürebileceğin bir şey midir? Özlemek için emek gerekmez mi? Ne bileyim, sevmek gerekmez mi? Ben neyi, kimi özlüyorum diye sorulduğunda beklemeden tek bir kelimeyle cevap vermek gerekmez mi? Ne menem bir şeydir özlemek?

Mühim bir şeydir özlemek. Bilirsiniz içinizde ince bir sızı olduğunu ama o kadar çok yakar acıtır ki, şaşar kalırsınız. Bu ufacık şey, özlem dediğimiz şey, yel alır götürür dediğimiz şey nasıl yakabilir bu kadar? Darmadağın olur tüm duygular o yakarken. Sadece kavuşmak vardır aklınızda. Sıkıca sarılıp koklamak, derin nefes alıp içine çekmek, sonra gözlerinizi hiç ayırmadan izlemek. Anlamların yittiği bir şiir olur özlem. Aralarda değil, tüm hayatı çalarak sızar içimize. Elinde yüreklerimiz, hayallerimiz, sevdalarımız, her şeyimiz. Soluk aralarında sizler kendinizi ararsınız ancak. Özlem bu kadar ele geçirmişken içimizdeki “ben”leri, ancak soluk aralarında bakılacak aynalar olabilir koridorlarımızda. “Seni özlemekten ancak bu aralarda vazgeçtim! ” Bu daha doğru…