Bu Alem Şiiri - Turgut Çört

Haydan gelen huya gider,
Nurların Nur’u Doğurdu alemi.
Bu alemi toplasan mazlum eder,
Mazlumun Onur’u Yoğurdu alemi.

İhtirasları bitmez, sürekli ister beşeri insanlık,
Bilirsiniz yalnız karnı aç için değil açlık,
Açlığın yanında herbir istek de ihtiyaçlık,
Dertlerin dermanı Doyurdu alemi.

Sanmayın dertleri açan yaraları kanatan O,
Yeri, göğü, Evren’i, ekseni, alemleri yaratan O,
Seni sen yapıp akıl fikir verip de yaratanı aratan O,
Fermanların fermanı Buyurdu alemi.

O gelince yer yüzüne kavuştu Garp şark’ına,
Yeni bir nizam getirerek dünyanın çarkına,
İman ile sabır edip devam edince vardılar farkına,
Efendimizin imanı Duyurdu alemi.

Bu zamana dek benlik merkezli yönetimler,
Şükürsüz yenilen haram ile ölçülen santimler,
Hiç düşünülmeyen tüyü bitmemiş yetimler,
Hiyerarşilerin amanı Savurdu alemi.

Yeri geldiğinde kahpe düzene saldıran,
Her şeyi göze alarak sisteme baş kaldıran,
Ne olursa olsun bana ne demeyip aldıran,
Yiğitlerin yamanı Kavurdu alemi.

Kimler geldi kimler geçti ders almadık onlardan,
Geçen zamanın değerini anladık sonlardan,
Bıktık her şeye karşı çıkarak akıtılan kanlardan,
Boş kafaların zamanı Durdurdu alemi.

ÇAKIR anladı ki gizli kahramanlar var,
Maalesef zevki sefa süren koca hayvanlar var,
Küçük balık hep yutuluyor büyük oynayanlar var,
Büyük gölgelerin dumanı Vurdu alemi.