Bu Akşamüstü Şiiri - Elif Canlıoğlu

Yüreciğim hiç yanmadığı kadar yanmakta Leyla;
Defalarca ateşe atılıp İbrahim misali sağ çıkan kalbim...
Bir Nemrut’un elinde kül olup savruldu...
Ateşe gülşen diye atlayan ben miydim zalim?
Yangınımı göre göre küllerimi savuran Nemrut mu?
Aleve hasret diye, yılana vuslat diye sarılan kollarım bitap,
Dizlerim taşımıyor ufacık bedenimi...
Bir nefeslik ciğerlerime çektiğim kara sevda zehir olup dolmuş içime Leyla...
Ben bugün yıkığım
Ben viraneyim bu yağmurlu akşamüstü
Ben yenilmiş
Ben yorulmuş
Ben can çekişerek, bir vicdan sahibinin gözünü kırpmadan tetiği çekip canını almasını bekleyen yaralı bir kısrağım bu gece...
Ah Leyla...
Duyuyor musun?