Bu Akşam Şiiri - Yavuz Taş

bu akşam bakış var yanmadayım
bu akşam yağmur yağsa
dışım serinler belki
içimde öyle bir ben var ki,
işte ona,ne sular kar eder;
bilmem ki ateşi hangi akşam söner.

bülbül,sen kafestesin,
yazık özgürlüğün kayıp,
ağlamada:sende benle eşsin,
ağla bülbül,asıl ağlalamak ayıp.
bir tatlı name gelse kulağına,
sevgi fısıldasa sana biri,
tatlı ezgiler yaparsın dille
deminden ağlayan bülbülü dinle,
unutur derdini,ne varsa mazide kalır,
olur neşeli,şen:ya ben:
beni yine ateşler bağrına alır.

bu akşam yanmadayım
bu akşam çağırış var uçmadayım
uçtukça kül olmadayım.
uçarı ruhum uyanmaya başladı:
artık konuşmaz dilim,
bu akşam başka bir alemdeyim
belki,eksiğim,yarımım,kırığım
hiç usta olamadım ki:
sevmek hariç zaten hep çırağım
sevmek dedimya yeter mi bana
sevmek, hem tek yol azığım.

bu akşam yol yürünmeyecek yolmuş,
yollar dürülmüş bir garip olmuş.
bu akşam aleme sus dolmuş,
onbinlerce melek diz çöküp oturmuş.
ve binlerce bilmediğim can,
ne onlar sordu kimsin? ne ben,
bu akşam bakıştık
dizlerimizi değdirip,diz çöktük artık,
bir beklemedir başladı:
tüm beklemeler oymuş,
bütün sevmek onaymış,
meğer heryerde onun adı yazarmış
kalemim rüzgardan almış
bende suya onu yazıyorum
hala yanan iki yıldız kapıp,
bir beyaz bulutu binek yapıp
bu akşam şefkat denizine dalıyorum.

hangi haldir bu,hangi hal üzereyim,
bu gece ben nerdeyim?
gaybse eğer bu mekan,
ancak odur görülmemiş güzellikte gözleriyle bakan.
uyanıkmıyım,uyuyormuyum,
acaba beni çağıran varda duymuyormuyum,
nedir bu sis ruhumu kaplayan,
herşey ölüyken nefes verip nefes alan
kalk ayağa ruhum müjde
ancak kainatın efendisidir ona selatü selam
bu akşam belki burdan geçecek,
muhammed mustafa aleyhisselatü vesseselam.