Bu Akşam Şiiri - Faruk Kurt

Hayatımın en hararetli anlarını yaşarken bu akşam,
Doğanın en güzel halini hayal ettim kendimce bu akşam,
Yeşillikler yeşillikler arasında duru bir köy çizdim aklıma,
Kendimi yerleştirdim bu fotoğrafa,
İlk defa güneş doğuyordu bana,
Akşamın kör karanlığına,
Kışın ayaz kesmiş bu akşamına,
Işıklar yayılıyordu,
Işıklar yayılıyordu bende tepeden tırnağa,
Kendimi mi tanıdım ne?
Mutluluk formülümümü buldum?
Anlayamadım,
Kaybolunca bu hal tekrar mı girsem bu hale?
Aynı ışığı yakalarsam kendimde,kendimi mi bulmuş olurum ne?
Üff! her şey yok oluyor,yok oluyor hayallerim gibi,
Mutluluğu da ancak rüyamda görürüm herhalde,
Bak işte bulanmaya başladılar, fotoğraftanda çıkıyorum,
Doğanın en güzel halinden,o duru köyden uzaklaşıyorum,
Havası boşaltılmış kavanozun mumu söndürdüğü gibi,
İçimin ışığı sönüyor, mutluluğum tükeniyor,
Hem akşamın karanlığı hem içimin karanlığı,
Her şeye küstüm yaşadım, yine dargınlığı.