Bu akşam 12 Şiiri - Rahim Recep Akdora

Bu akşam 12
Veya
Kimse güldürmedi ki beni

Bu akşam
gerilere döndüm, umutsuzluklarıma
kaderimdir benim umutsuzluğu sevmek
gülmek kaçıncı yaşımın kaçıncı adımında kaldı
sevmek neden bunca tutarsız, acı bunları düşünmek

ellerim
parçalanmış bir bedenin
parçalarını topluyor taşlar arasında
beynimde bir evin yıkılışı
çocuklarının gözyaşı
karalar bağlamış hanımı
ellerim taşlar arasından topluyor
parçalanmış bir bedenin parçalarını.

Kafasını aradım
Sağlamdır
Gözleri hala bakıyordur
Dili konuşuyordur belki
söyler son sözünü diye
kafasını arıyorum tırnaklarımlar sökerek taşları

aylarca yüreğim ağladı
kurumuş gözlerimin pınarları yaş saldı
tadı kalmadı yemeğimin, suyumun
hasretini çektim
aylarca gecelerime gelmeyen uykumun
bir madencinin acı sonuna ağladım aylarca
aylarca ağladım bir madencinin acı sonuna
bu acılarla kavrulmuş bir yürek benim yüreğim
hep insan barındırmış,hep önem verdim insana

yine de kötü gördü beni komünist bozmaları
bir gecede kendimi Kapıkule’de buldum

Türkiye’deyim artık
Türkçe’mizin filizlendiği
Umutlarımızın ürediği
Ufkumuzun aydınlandığı Türkiye’mdeyim

Hiçbir zaman
aydınlıkların kendiliğinden doğmadığını öğrendim ilk önce
Ve konuşan dil değil yürekmiş
Gören göz değil yürekmiş
Rehin kalmış kızıma dökülen göz yaşlarımdı
ufkuma perde bulutlar
Umutlar karanlık köşelerde heba
Bir de takmıştım kafayı
Sezen’in “geri dön” şarkısına

Yine kurumuş gözlerim
yaş sızdırıyordu kızımın yarasından
Geceler daha karanlık, geceler daha uzun
Kızım, vatan, dava
Üç ayrı kavram
Üç ayrı değer savaşıyordu beynimde ezandan ezana
Bir de yalnızlığı serpiyordum onlara tuz, biber
Bir de ufkumun açılmazlığı
Bir de umutlarımın donukluğu
Ağla gözlerim ağla…
Ağla yüreğim ağla

Bir el gerekti bana bir el
Sanki etrafımdakilerin hepsi çolaktı
Gözleri kör
Sağırdı kulakları.
Ve bir gece vurdum kafamı duvara
Haykırdım:
“Uyan rahim aga uyan”
ve tek başına savaşacaksın
tek başına çalışacaksın
tek başına kazanacaksın

çalıştım

çalıştığım gazete bana otuz lira verdi
beşyüzevler-vezneciler arası
minibüs parası
karnın aç kimin umurunda
Cumartesi, Pazar inşaatlarda amelelik
ekmek parası
yollarda yürürken sordum hep
bu mu vatan, bu mu vatan diye
dede yadigarı, baba yadigarı azmim
güçlüdür
ben yirmi iki sene taştan çıkarmışım ekmeğimi
vatan ancak vatanı için çalışanlarındır dedim
çalıştım…

bir gün bir polis geldi
Uşak maden ocaklarına
benim mesai arkadaşlarımdan
iki mühendis getirilmiş,Bulgar
onları sordu bana
ben onların hocası
inşaatlarda amele
düşünün
kovulduğum memleketten getirilen
iki mühendisi soruyor bana
ve ben yirmi iki senelik maden mühendisi
inşaatlarda ameleyim

ama tüm güçlükleri yendim ben
gün geldi ekmeyi olmayanlara ekmek verdim
Ağrılı Memo’yu
Bingöllü Bayram’ı
Bitlisli Harun’u hep kardeş bildim
Kardeş bildim Trakyalı Hasan’ı
Hele de Muşlu İsmet
Özbeöz kardeşimdir hala
Ekmeğimizi alın terimizle yoğurduk
Gün geldi bir baş soğanı paylaştık
Ama hep kardeş kaldık
Ve bayramlarda elimi öpmeye geldiler hep
gün boyu gelip gittiler
hepsi de evime mutluluk getirdiler

beni sorgulamayın
kaba saba biriyim işte
gülmemin, sevmemin görüntüsü yoktur benim
sevmek yüreğimin sırrıdır
gülmeyi öğrenemedim

kimse güldürmedi ki beni? !