Bu Adam Şiiri - Turgut Uzdu

Adımları sokaklarda dolanır an be an
Tanır, yol açar kaldırım taşları
Hızla kayar, birbirini iterek
Yürür, arayışı omuzlarına yüklemiş adam
Bazen yalpalayarak
Bazen de dizleri titrek.

Vitrinler onu gösterir
Yapmacıklarla dolu içleri, bomboş!
Virane mumlar mı yanmaz beyninde
Alevleri mi salınmaz
Renkleri ruhunca sarhoş…
Hatıralar, idealler, umut kalan umutlar…
Kalanlar, katlandıkça yükselir
Korkunç fırtınalar, merhametsiz şimşekler uyur acı katmer arasında.
Işığı, azatlığı tadamaz lakin
Arada cılız sesleri gelir.
Gölgesi sonsuzluğa uzanır, yolların
Yüzüne örtülüdür sisler
Bakışları söner de söner
Yüreği ceylansı ürkekliği yaşar,
Minarelerden döner akisler.

Pişmanlıklar tıka basa, göğsünde
Giydikleri gönlünü sıkar
Terli gözyaşları düşer yerlere
Bilinmez eller uzanır
Deniz fenerlerini teker teker yıkar.

Garip bir hüzün buharlaşır
Kavuşur şekilsiz bulutlara
Lekesiz bohçalar asılır vitrinlere, nihayet
Işıklar aniden söner
Sokaklar ters yüz…
Mezara döner.

O gün, masalların öne geçtiği gündür
Islak rüzgârlar zamansız kurur,
Kaldırımlar susar
Gölgeler susar
Ömrü, bir kibrit çakışına sığan bu adam
Sönüşünde unutulur.