Bu Şiiri - Şeref Karakülah

Uzak kentlerden sesleniyorum sana.
Ezan sesleriyle ürperiyorum,üşüyorum.
Seni düşünüyorum gecenin ortasında.
Hayal ediyorum kilometrelerce uzaktan.
Hasretim sana,yokluğun içimde sızı.
Sizler bilmezsiniz yalnızlığı.
Kara kentin adamları.
Özlememişsinizdir 'Bu' demeyi.
Belkide hasretlik çekmemişsinizdir.
Oysa ben gece karanlığı gibi.
Katran gibi yalnızım.
Çok uzaklardayım ondan,çok.
Simsiyahsın gece.
İliklerime kadar acı veriyorsun.
İnadına bitmek tükenmek bilmiyorsun.
Vapur sesi tüm hayallerimi darmadağan ediyor.
Denizin kızıllığı,Güneşin eseri.
Benim bedbahtlığımsa onun.
Suçu ne zavallı kızın,sevmekmi.
Ağlıyordur belkide yalnızlığına.
Çırpınıyordur umutsuzluk içinde.
Kör gecelerde yalvarıyordur Tanrıya.
Belkide tesadüflere bağlamıştır.
Oluruna bırakmıştır herşeyi.
Son seslenişidir belkide,yürekten.
Belkide 'Bu' diyordur.

Şeref Karakülah.

(13 Temmuz 1973 Erdek)