Bir Dem! Şiiri - Özlem Saba

yalnızlığımı seviyorum!
yalnızlığımın içindeki sesleri duymayı...

kendimi tanımayı!

her gün yeniden kurmayı evreni,
rakam olmayı, üs, kuvvet almayı…
her şeyin yerli yerinde oluşunu izlemeyi,
düzeni…
gereksizleri atmayı,
çatıyı dağıtmayı...

görmeyi yıldızları, izlemeyi kayışını,
yelkenliyi, takayı...
balık olmayı seviyorum ben!
suyla oynaşmayı...

güneşle ısınmayı,
rüzgarla soğumayı,
usta bir ressamın elinden çıkmış gibi,
rengarenk olmayı.
uçurtma misali,
birlikte uçmayı...

pirincin içindeki beyaz taş olmayı,
parlamayı!
ama herkes tarafından bulunmamayı,
seçmeyi, seçilmeyi,
yeri geldiğinde diş kırmayı...

tabağın sonu olmayı, kazanın dibi...

toprakta kuruyan ceviz olmayı
henüz kırılmamış,
tezgahlara düşmemiş...

tarla başlarında,
alıcısını bekleyen zeytin olmayı,
barış olmayı,
beyazı,
beyaz atlıları...

-camlarda bekleyen güvercin olmayı-

leylek olmayı,
martı olmayı.
göç etmeyi sıcak yüreklere…

renklerden yeşil olmayı seviyorum ben.

henüz yeni gövermişken,
vurmamışken sevdama ayaz
gölgesi altında ulu bir çınarın,
bir dem soluk almayı.
Aşk’ı, onun sarhoşluğunu,
hepinizi seviyorum ben,

hala sevebiliyor olmayı!