Bozulan Dünya Şiiri - Yaşurukı Nağıd

Boşmuş, dönüp duran dünya kendisini bozmuş,
Zamanın çarkı durmuş, akıl kendine küsmüş.
Gökyüzü artık mavi değil, griye bürünmüş,
Bir zamanlar ışık olan, karanlığa gömülmüş.

Toprak ağlar olmuş sessizce geceleri,
Çiçekler usulca döker yapraklarını.
Rüzgar bile eskisi gibi dans etmezken,
Kim duyar dalgaların hüzünlü şarkılarını?

İnsan, kendine bakmaz olmuş bir süredir,
Kalpleri taş kesilmiş, sevgi eksik, söz zehir.
Hırs denilen canavar yutmuş masum yüzleri,
Bozulan dünya değil, aslında insanın özüymüş.

Ama hâlâ bir umut saklı bir yerlerde,
Gözlerde, belki de bir çocuğun ellerinde.
Bir gülüş, bir sevgi dokunuşu yetebilir,
Belki dünya yine kendi rengini giyebilir.

Boşmuş, dönüp duran dünya kendisini bozmuş,
Ama belki de içimizde saklı bir yol bulmuş.
Yeter ki dönüp bakalım, yeter ki durup düşünelim,
Dünya değil, insan bozmuş aslında tüm düzeni.