Bozuk Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Yaradan kusursuz yaratmış amma.
Akıl bozuk,fikir bozuk, dil bozuk.
Kendini bulunmaz nimetten sanma.
Vücut bozuk, beden bozuk, yol bozuk.

Yalan yanlış kelam işlemiş kana.
İhanet edilmez emanet cana.
Yüzünü dönünce yalandan yana.
Amel bozuk, emel bozuk, hal bozuk.

Dirinin ölüden farkı kalmamış.
Kıvıracak ama çarkı kalmamış.
Bu bozuk dünya da barkı kalmamış.
Hane bozuk, ocak bozuk kül bozuk.

Ne maya kalmış ne su ne de toprak.
Topraklar bozulmuş kula bakarak.
Baharın ilkinde kurumuş yaprak.
Filiz bozuk, gövde bozuk, dal bozuk

Dost bağının elle tutulur yanı
Dost uğruna, hiç'e saymalı canı.
Dost isen duymazsın dostun yalanı.
Pembe bozuk, beyaz bozuk al bozuk.

Doğrunun sesidir halk ozanları.
İyiye kötüye söz yazanları.
Dinleyin bir kere giz bozanları.
Mızrap bozuk, köprü bozuk, tel bozuk.

İnsan dediğin su gibi olmalı.
Yağmur olup ince ince yağmalı
Yağdıkça toprakta hayat bulmalı.
Umman bozuk, Deniz bozuk, göl bozuk

İnsanın insandan başka davası.
Varsa, bulunmaz o kulun hayası.
Ta ezelden böyle ise mayası.
Tarla bozuk, tohum bozuk, döl bozuk

Aşıklar hasrete çektiler perde
Yar için değil mi düştüler derde
Mecnun’lar Leyla’lar kayboldu nerde
Sevda bozuk, sahra bozuk, çöl bozuk

AKÇA olmak değil bizim derdimiz.
İnsanız, insanlık bir tek rengimiz.
Mahlukat içinde yoktur dengimiz.
Çiçek bozuk, böcek bozuk, gül bozuk.