Bozuk Şiiri - Kerim Baydak

Bozuk

İnsanlar arasında, tutunmak zor.
Ciğer bozuk, sözü bozuk, süt bozuk.
Söylenen her söz olur, ciğerde kor.
Ciğer bozuk, sözü bozuk, süt bozuk.

Dost görünenlerle, düşsem geriye.
Zordur bilirim, gitmek ileriye.
Dikerim dilimi, ince deriye.
Ağız bozuk, dil bozuk, deri bozuk.

Söz çok ama hantal beden ne deyim.
Bu gidişe ben de bir, kelam eyleyim.
Saz yok elimde, aşığa benzeyim.
Sözler bozuk, beden bozuk, saz bozuk.

Düşman girer dostum, inan araya.
Gönül girmek ister, dostun saraya.
Onlar der ki niye, geldi buraya.
Gönül bozuk, yürek bozuk, kalp bozuk.

Dost halini görünce, gönül yasta.
Dostlar ile yenir, çorbalar tasta.
Dost düşman arasında, yok ki usta.
Usta bozuk, tas bozuk, çorba bozuk.

İnsan tanınırken, yapılır şaka.
Bilemez insan, hangi dosta baka.
Gerçek dostun sözü, boyunda yaka.
Şaka bozuk, göz bozuk, yaka bozuk.

Bilemez gözler, hangisine bakar.
Dostuna, hep at gözlüğüyle bakar.
Varlığıyla yokluğu yürek yakar.
Göz bozuk, gözlük bozuk, yürek bozuk.

Hiçbir elbise uymaz o bedene.
Öğüt almaz bırakıpta gidene.
Kötülük piri kendin af edene.
Baş bozuk, beden bozuk, urba bozuk.

Ölüm de bile zor nefesin verir.
Lime lime olur bedeni erir.
Rabbim büyük inşallah şifa verir.
Nefs bozuk, kefen bozuk, mezar bozuk.

Adıyaman –Kerim Baydak-2006