Bozkurtlar Şiiri - Arif Atılgan

Dava dediler, koltukta büyüdü
Hakikat susarken yalan yürüdü
Kurdun gölgesinde çakal göründü
Bozkurtlar güneşte kaldı gardaşım

Kurt dağları sever, yayla isterdi
Beyler koltuk sevip makam gösterdi
Uluyanı “asi” diye kestirdi
Bozkurtlar dillerde kaldı gardaşım

Doğru söyleyeni hain bellediler
Soranı düşüneni ezip sillediler
Ağzına helva koyup kandırdılar
Bozkurtlar tatlıda kaldı gardaşım

Türküyle aldattılar, toy kurdular
Damarına basıpta söz vurdular
Yalanı hak yerine koydurdular
Bozkurtlar nağmede kaldı gardaşım

Bozkurttan maketler biblo bastılar
Heykelini diktiler de sustular
Ruhu değilde taşını astılar
Bozkurtlar heykelde kaldı gardaşım

Kurt uluyacaktı dağ başlarında,
Zincir vurdular şehrin ortasında
Sesini boğdular beton duvarda,
Bozkurtlar zindanda kaldı gardaşım.

Her kürsüde sahte ermiş türedi,
Sözleri ballıydı özü tüketti
Sırat köprüsünü otoyol belledi,
Bozkurtlar hep yolda kaldı gardaşım.

Her şiirde kurt, her resimde kurt,
Ama meydanda yok, masalda kurt,
Sadece slogan, sen kendini yırt
Bozkurtlar sloganda kaldı gardaşım.

Yiğitlerin kanı bayrağa renkti
Birilerinin gözünde servetti,
Şehidin ismi bile menfaatti,
Bozkurtlar isimde kaldı gardaşım.

Her kürsüde nutuk atan dillerin,
Ardında gizli çark dönen ellerin,
Kurt diye kandıran tilkigillerin,
Bozkurtlar nasıl saf kaldı gardaşım.

Şehidi anlatıp kendine pay biçti,
Milletin yasıyla menfaat içti,
Vatan sevgisini nutuğa döktü,
Bozkurtlar hep yasta kaldı gardaşım.

Yüce sözler vardı, içi boş çıktı,
Yiğitlerin kanı pula harç çıktı,
Hakikat sustu, doğrular borç çıktı,
Bozkurtlar hep borçlu kaldı gardaşım.

Kimi dava dedi, servet topladı,
Yiğidin alnını kara kapladı,
Arif'i deli diye yaftaladı,
Bozkurtlar lekede kaldı gardaşım.

Ama kurt dağını unutmaz gardaş,
Zinciri kırar, böyle susmaz gardaş,
Hakikati haykırır, yılmaz gardaş,
Bozkurtlar elbet dirilir gardaşım.

Arif'lere engel, zalime kanat
Yiğitlere pranga, beylere şatafat,
Doğruya değil, yalana itaat,
Bozkurtlar tekrar doğacak gardaşım.