Bozkırlarda Açan Gül

Ben öğretmenim.
Beyaz martıların kanat çırptığı,
Güneşin denizden baktığı,
Bir sahil kasabasında,
Bir deniz feneriyim,
Yol gösteren gemiler.
Ya da kuş konmaz, kervan geçmez,
Bir dağ köyündeyim.
Bir gönül eriyim.
Bozkırlarda açan gülüm.
Ben öğretmenim.

Ben öğretmenim.
Yoklar yoktur bende, varlarsa var.
Köy benim, kasaba ben.
Şehir benim, memleket ben.
Toprağa can veren yağmurlar ben.
Bir gecede dolunay,
Bir boğazda yakamoz,
Kışın kardelenim, baharda zambak.
Yazın gülleriyim, gel rengime bak.
Kafdağı’nı aşan benim
Zümrüdüanka’nın kanatlarında.
Her canlının kana kana içtiği
Bengisu benim,
Kafdağı’nın yamaçlarında.

Ben öğretmenim.
Öğretmek için varım.
Açarım bütün sırlarıyla gönlümü,
Ufukta görsem bile ölümü
Korkmak yok, yılmak yok
Usanmak yok, dönmek hiç yok bu yoldan
Sevgi yoludur benim yolum,
Aşk yoludur…
Katar katar kervanların geçtiği
Aklı selimlerin seçtiği,
İlim yoludur, irfan yoludur, nur yoludur…
Cennet nehirleri benden akar
Ve baharlar bende canlanır
Bende durur meyveye dallar
Toprağım, suyum, ekmeğim, aşım
Ve her zaferde bir “baş”ım.
Ben öğretmenim.

Ben öğretmenim,
Yeni nesiller bana emanet
Düşünceler yenilenmekte
Ben yenilenmekteyim
Hava soğukmuş, ateş yanmamış
Sabah olmamış, güneş doğmamış
Ne çıkar
Benim gönlüm bin bir baharı saklar

Ben bir bahar güneşi,
Milletimin gönüllerini ısıtan
Ve ırgat çocuklarının
Şefkatle sıkan benim
Nasırlı ellerini.
Ana sütü gibi temiz,
Türkçe’miz olsun diye
Dillerini öğreten benim.

Ben öğretmenim
Öğretmek için varım.
Açarım bütün sırlarıyla gönlümü,
Ufukta görsem bile ölümü
Korkmak yok, yılmak yok
Usanmak yok, dönmek hiç yok bu yoldan
Ne anıtlar dikilsin ardımdan
Ne mermerler kazılsın,
Hoş bir seda çınlasın kulaklarda
Sonsuza dek,
Dudaklarda kalsın,
Şarkımız bizim. “
(24 11 1999)