Bozkırın Yalnız Adamı Şiiri - Osman Baş

BOZKIRIN YALNIZ ADAMI

Bir çiçek tuttu, yaşanmamış dünüm
Avuçlarıma bir top karanfil oturdu.
Sevginin enlem ve boylamı ortadayken
Karabağ yamaçlarında yangınlar oluştu,
Bir testi suyun hasretini yaşadı yürek
Bileklerim paslı bir kelepçeyle buluştu.

Bir sarı mevsim vardı unuttuğum
Yorgun adımlarla Hazar’a akarken
Mevsimi parçaladı yaşlı gözler
Sevdalar gece yarısı leylaklarla tanıştı
Kaç sevda kül oldu gecenin derinliğinde
Şafak ötesi akıntılar bulanıktı.

Tutmasalar bende çiçek olacaktım
Çizgileri kıracaktım kendi elimle
Yüreğimi tutacaktım avuçlarımda
Bozkırda bir bahar yaşayacaktım
Ya taş olup dünyalık susacak
Ya çiçek olup bozkırda açacaktım.

Güneş ateşi vurmak üzere
Bir sarı mevsim zamana oturdu
Baharda kalsaydı bütün düşler
Yazı, güzü hiç olmasaydı
Sevdası türkülerin diliyle
Vakit bir top karanfile meydan okudu.

Şimdi baharda yosun tutmuş yarsın..
Hasret, avuçlarımdan uzaklara aktı
Ölüm bile yoldan çıktı be gülüm
Yüreği dut ağacında bir bozkırım
Sırlar sularla akıntıya kapıldı.

Şimdi, Nabran sahillerinde çoşkun bir dalga
Haçmaz bağlarında çiçek çiçek bahar
Vahit oturuyor yüreğime kaçkınlar kampında
Guba yamaçlarında şahince uçuyor
Bakü’yü avuçlarımda tutuyor
Gence’den Şuşa’ya akıyorum sessizce
Oğuzca iniyorum karış karış toprağa
Al yazmalı Anağız’ın ellerini öpüyor...
Bakü’den ayrılıyorum.
Artık gülüne istediğince tutulsun gönül
Bulutlar dağlardan ufuklara aksın
Yüreği vurgun yemiş bir güle dargınım
Ben, ben bu bozkırın yalnız adamıyım.
Dr.Osman BAŞ
Kümbet altında dergisi
Genel Yayın Yönetmeni
14 Mart 2003 Bakü