Bozkırın Çocuğu Şiiri - Emsal Toprak

o gün hava puslu, dağlar dumanlıydı
Genç bir adam geldi, bozkır solukluyordu
Belliydi yüzünden çelikten imanlıydı
Bakışıyla can suyu gibi kalplere akıyordu

Dağılmayın, dik durun dedi ilk önce
Hep anlattı yiğitliği kendi dilince
Ezcümle Alperendi, örnekti her gence
Her gönüle sanki bir karanfil ekiyordu

O, gelince değişti zindanın rengi
Kardeş oldu herkes, unuttu savaşı, cengi
Sevgi, muhabbet oldu sözün ahengi
Genç adam, yüreklere şefkati dokuyordu

Zindan bir taş medrese olmuştu
Zihin ve yüreklere sükut dolmuştu
O' nda herkes kendinden bir şey bulmuştu
Gönüllere gül motifli anahtar takıyordu

Kefiliydi dik duruşu ahd-e vefanın
Bilmiyordu ne olduğunu zevkin sefanın
Her dem içindeydi hüznün, cefanın
Sabır ya sabır diyerek, Vel asr'ı şakıyordu

Dağ, taş üşüyerek bembeyaz oldu
Hak emri bozkırın çocuğu öldü
Gül doldu, peygamber çiçeği doldu
Kabri bir gülistan gibi kokuyordu

Bu milletin ölümsüzlerinden biri de sensin
Sen Hak'tan ihsan edildin, millete muhsin
Sana Peygamberin gül kokusu sinsin
Diyen diller dualarla Fatiha okuyordu.