Bozkırda Bir Gülistan-Kayseri

Her köşesinde rûhum, bulur kendinden bir can,
Bozkırda bir gülistan, vatan içinde vatan.

Seni sevmek bir görev, sende yaşamak şanstır;
Misafir olmak sana, mutluluktan avanstır.

Seninle şaha kalktı Anadolu gerçeği,
Sen, yurdumun açılan ilk kardelen çiçeği.

Rüzgârın hızım benim, yağmurun, karın rahmet;
Ayazın, buzun sıla; başka güzeller gurbet.

Hayıflanma kış diye nisanda bahar gelir;
Bunalırsan sıcaktan Erciyes’ten kar gelir.

Yazın yazdır; kışın kış, baharların bambaşka…
Genç gönüller bağrından geçit buldular aşka.

Sana hep hayran kaldı aşıp geldiğin çağlar,
Bağdır, bahçedir bize, çevreni saran dağlar.

Sana sılam demişsem, sensizlik gurbet bana,
Dayanamam gurbete, dokunur hasret bana.
* * *

Erciyes’im mor çiçek, öyle gür, öyle gerçek,
Güneş selamlar seni, sabah-akşam gülerek.

Sende gök sonsuzunu delip geçmek hevesi,
Bu heves, gönlümün de sevda olan gayesi.

Ortak kubbesi sanki Erciyes mâbetlerin,
Başında hoş havası özlenen cennetlerin.

İmrenir Ali dağı bakar bakar rengine,
Yılanlı hayâl kurar çıkmak için dengine.

Zirvenin bir yanından kıblemize yol gider,
Seni seyredenlerde ne dert kalır, ne keder.
* * *
Kale, yaşlı bir nine, burçlarından gözlüyor,
Gençlik çağında kalan günlerini özlüyor.

Zeyne’l Âbidin’indir meydandaki şu otağ,
Gevher Nesîbe Hâtun yaktı sönmez bir çerağ.

Hunat Hatun sığmazken muhteşem türbesine,
Duâlar ve âminler tâc olur kubbesine.

Bu toprakta erdemli, ulu hatunlar yatar,
Gök kubbeyi ayakta nurdan sütunlar tutar.

Hunat’ın kürsüsünden anlatırken Hak dini,
Melekler tasdik etti, Seyyid Burhaneddin’i.

Bu şehirde yeşerdi koskoca Mimar Sinan,
Sırlarıyla burada mekân edindi zaman.

Bilginler kenti bu kent “makarr’ül ulemâdır”
Parlak yıldızlar gibi, nice ulu simâdır.

Her adımda bir câmi, her köşede medrese;
Tarihten not düşülür verilen her adrese.

Her yer tarih kokuyor, gayret tâlih dokuyor,
Geçmişi gören gözler, geleceği okuyor.

Rûhunla Selçuklusun, Osmanlısın, Türk’sün sen
Gelişmişlik rüzgârı şimdi başında esen.

Girişimler kolektif, çabalar organize,
Dönüştü alın teri Yamula’da denize.

Ticaretin başkenti artık bir dünya şehri,
Bilgi, zekâ, dürüstlük, çalışmak bunun sihri.

Döner dişliler çarklar, döner zaman ve mekân,
Kayseri dönmez asla medeniyet yolundan.

Melek kanatlı kuşlar burda bulmuş cenneti,
Burası cennetlerin dünyadaki sûreti.

Erkilet’ten, Talas’tan seyret de gör bu şehri,
Ovada akıp giden altından ışık nehri.

Beştepeler’de dinlen; Erciyes’te kay, eğlen!
Kumarlı, sarımsaklı, fuar doluyor erken.

Dillere destan olmuş şâhâne Kapuzbaşı;
Yetim mi yoksa Sarız, mahzun mu Pınarbaşı?

Bünyan’da ilmek ilmek halı dokur genç kızlar,
Ders alır şamar gibi, Seyrâni’den haksızlar.

Sevgilinin dudağı, Yahyalı’da kirazdır,
Seni anlatmak için neler söylense azdır.

Burası dümdüz ova, iniş yokuş arama!
İnsanı da düzgündür, el uzatmaz harama.

İnancı çelik gibi, çok sever vatanını,
Yâ-sin’le, Fâtiha’yla yâdeder yatanını.

Hayırseverdir yapar hastane, câmi, okul…
Kullarına efendi, Yaratan Rabb’ına kul.

Övünmek olmasın da buralıyım ezelden,
Bir kez sevdalanmışım, “gönül geçmez güzelden”…

Seni içtim mey gibi ben o yüzden mahmûrum,
Yaşasam da, ölsem de kucağına mecbûrum.

Bozkırın ortasında açan sevdâ çiçeğim,
Gönlümce sevdim seni, ömrümce seveceğim…
17 Şubat, 2004