Bozkırda Açan Çiçek Şiiri - Veli Bostancı

Bozkırda Açan Çiçek

Ankara, güzel şehir, bozkırda açan çiçek,
Milli birlik harcının, karıldığı yersin sen.
Tarih sayfalarına, altın harfle geçecek,
Cumhuriyetimizin, kurulduğu yersin sen.

Türk’ün birinci vasfı, kahramanlık cesâret,
Türk’e ölüm demektir, bu dünyada esâret.
Gelince bin müjdeyle, Atamızdan işâret,
Yüreklerin namluya, sürüldüğü yersin sen.

El buyruğu altında, yaşamak farz olur mu?
Miskin miskin oturmak, bizlere tarz olur mu?
Bu hâl hesap gününde, kulca bir arz olur mu?
Denip zafer yayının, gerildiği yersin sen.

Osmanlı öldü diye, miras hırsıyla yanan,
Canım Anadolu’mu, paylaşmaya soyunan,
Türk’ü çâresiz sanan, İngiliz Fransız Yunan,
Emellerinin yere, serildiği yersin sen.

Nedendir, ben de bilmem, Türk’e karşı bu hiddet,
Allah’tan revâ mıdır, bir halka bunca şiddet.
Altaylardan süzülen, “Devlet-i Ebet Müddet”,
Irmağının yeniden, durulduğu yersin sen.

Yakışır mı zerrece, bu seçilmiş millete,
En zor gününde bile, boyun eğmek zillete.
Karamsarlık denilen, kahrolası illete,
İnanç zincirlerinin, vurulduğu yersin sen.

Yaradan’ın kuluyuz, Resul’ünün ümmeti,
Bize güç kuvvet verir, erenlerin himmeti.
Tâzelendi yurdumun, milletime zimmeti,
Asırlık hesapların, görüldüğü yersin sen.

Yerli yabancı hâin, birlik oldu bir anda,
Boğuldular sonunda, akıttıkları kanda.
Takat bitti sanılan, nice kalbi viranda,
İman mucizesinin, görüldüğü yersin sen.

Millet ser sefil düşmüş, derdin bini bir para,
Gönüller yorgun argın, gelen gün dünden kara.
Biçâre dalınırken, karanlık ufuklara,
Hüzünlerin ümitle, sarıldığı yersin sen.

Siper oldu bedenler, ovasına dağına,
Düşmedi aziz yurdum, zâlimlerin ağına.
Girilip de top yekun, çağdaş ilim bağına,
Aydınlık yarınların, derildiği yersin sen.