Bozkır Yüzlü Şiiri - Ali Osman Dönmez

hercai bir yıldızın ışığından hülyalar devşirdin
mevsim hüzzamdı
avuçlarını açtın
özgürlüğe kanat çırptı güvercin
kısadalga ses veren topraklarda
yabanî yelelerine tutundun zemherinin
lahit yaptın
sana hayat üfleyen bir çift göze bağrını
hamsin gecelerinde yitti yeşerttiğin mevsimler

hatıran yoklar kimi geceler
koşar kelimeler şiire doğru
boşluğu suskular donatır
tozlu bir albümden şavkır o dem
babaanne, sıla gözlerin

ey ruhumun kuytularında
damar damar büyüyen acı
bozkır yüzlü kadın ey
yüreğimin sularını süsler aksin
yüzün, suskun ırmaklar havzası

hangi yana baksam
ıssızlığında yeşeren rüyalar var
ve hasretinle ışıyan fenerler…
çıkar dağları içinin mağaralarından
bilirsin sevda sürerse, uzar sessizlik
kırık hülyanın ucunda durur o zaman yelkovan
haşin bakış, sert iklim, güvercin bir yürek…
bozkırda yudumlanmış çocukluk kâbusu: yıldırım
bilir misin babaanne
o çocuğun korkusunu emzirir hâlâ gök gürlemesi

Türk Edebiyatı, Ağustos 2009