Bozkır ve Palet Şiiri - Dilşah Aytekin Ç ...

bir nefretin son sürüngen haline dönüşünde,
hırpalamıştı beni ayak izlerin..
kuru bir hatır sormaydı işte
sarmaşık güllerine takılan gülüşüne yönelmiş,
tek dil bilen,bilenmiş özlemimim...

sözüm ona sevmiştik ya..
ellerinde şekillenmişti bozkırlarına vurduğum paletimin izleri..

yalnızlık denen gece feneri..
gözkırpışalarında sakladı seni..
vermedi denizin yosuna aşık gözlerini..

dakikalar ve boşa geçen günlerimin intiharlarında
hep başuçlarındaydım,
son nefeslerini verirkenki tek sözcük,diyemediğim sayfalar kokan ten rengi ismin..

çocuk..
geçmiyor..
kaldırdığım kum yüklü tabutların sığlığındaki nöbetlerim,
kendimce kurduğum lehçenin ismine odaklı yalnızlığı
midyelerinden kurtul..
ve
artık sev beni....