Bozkır Sevdam Şiiri - Nihal Mirdoğan

Bozkırın ayazında yüreğim uğulduyor
Kuş kanatları sustu,sizler de susun şimdi
Rüzgârı sobelemiş közlerim fokurduyor
Zaman çarkının orta yerine kusun şimdi

Ben sustum, adım adım sabrıma yavaşlayın
Öylesine dört nala ezgilere başlayın
Bozlakları güneşin sıcağında haşlayın
Yüreğimdeki sazın teline asın şimdi

Kavrulan saçlarımda fısıldaşsın türküler
Can evim ılık ılık süslenen efsûn şimdi
Koşuşan deli taylar birden neden ürktüler
Yanık kokusu mu var,alevi kısın şimdi

Aç bana bağrını ey mevsimlerimi çalan!
Çisil yağmurlarımı, yamçılarımı alan
Kum fırtınalarımda yanık tenimde kalan
Lavaş ekmeği gibi zevk ile ısın şimdi

Besbelli topraklarda çorak düşlerim senle
Yatıp kalktığı kıldan çadırı basın şimdi
Kurun sofrayı tohum olsun yeşersin benle
Filizlenip diz çök de al ele tas/ın şimdi

Gördün mü öbek öbek dimağındaki suyu
Kaşif ayaklarımda bekler parıldar kuyu
Bir de yağmur düşerse zerre zerre yol boyu
Gülnihâl sevdasını fetheden füsun şimdi
... Süvariler,şu anda sizler de pusun şimdi