Bozkır'ın dedeleri Şiiri - Özgür Yıldız ...

seksen yaşındaydı gözleri,

kamyon sürdü on yıllarca,

çok işler denedi,

battı çıktı.

tornadan kurtulan üç parmağı
ve çökmüş yanakları şahitti tüm olanlara.

bozkırın yalın yüzü
sıcak güneş
erimiş asfalt yollar
geçti zaman
beyaz kireç kaplı kerpiç evler ve
nazar boncuğu gibi mavi boyalı kapılar içinden,
köyden akıp giden hayatlarla birlikte...

terkedenlere nispet bahçeler kurdu köyüne
torunları güzel meyveler yesinler diye,

bir zaman sonra
güleç yüzlü küçük insanlara ve hayvanlara çevirdi yüreğini.

bozkırı yılan gibi saran yolun üstünde dimdik durdu
hep yeniledi dimağını
koyunlarını keçilerini köpeğini kedisini çok sevdi

tanrı misafirlerine serinlik olsun diye
evinin önüne asfaltın kenarına
bir küp ayran ve bir maşrapa
koyacak kadar yaşamı ve insanları da...

güldü hayata her daim
duruşu haset uyandırdı elbet
ne çekişmeler yaşadı ne husumetler
mücadele mücadele...

hakkını kimseye teslim etmedi
niceleri "yıkılırsın gitme burnunun dikine" dediler
hep doğrunun yamacında seyirtti
tek başına.
ağalar, paşalar kalontorlar yıkıldı karşısında
övünürdü dik duruşu ile
"yıkamadılar" derdi.

hayatı anlamasında saklıydı tüm hikayesi
yıkılmak ya da ayakta kalmak...

bozkırın dedeleri,
denizi dereyi suyu severler ama toprağın insanıdır onlar.
kamyon parası borç veren tefecilere
bezirgan başına kurban ettikleri emeklerine
ellerindeki nasırlara
topuklarındaki çatlaklara .
tornada doğradıkları parmaklarına
ve geçip giden gençliğine
bir " saygı duruşu" gibi,
ayakta ölürler.
düşman gülmesin dost ağlamasın diye...