Bozkır Çocukları Şiiri - Yunus Yurdakul

aç ve çıplak bozkır çocuklarıydık
oynarken bilyeyi cami önünde
ya da küllüklerde bocciyi
ellerimiz kerme bağlardı
ve suratımız yanardı erciyas gibi

pencere önlerinde oturup
gurbetten gelecek babalarımızı beklerken
evdeki son undan yapılmış
bazlamayı gevelerdik

bir damla mutlulugumuz bin sabancı eder
derdik demesine de
yine de canımız şeker sucuğu isterdi
paramız olmasa da
bir mekap ayakkabı en büyük hayal idi

kış bir başka çökerdi memlekete
üç beş kişide tv
cumartesi akşamlari
cüneytin adam dövmesini beklerken
sokranırdı ev sahipleri

kerme kokusunda dağ çayı demlenirken
isli çaydanlıklarda kimbilir nelerin
hayalini kurardık

yıllar zalimce geçiverdi
tüketmeye alıştırarak üretici bozkır insanını
ve hoyratça vuruverdi bizi

neden mi yazıyorum bunları
öylesine işte
duygulanıyor insan
geliştikçe teknoloji yakınlaştıkça uzaklar
duygular ıramakta

ve insan nolursa olsun
özlemekte geçmişi
maziyi aramakta...