Bozkır Aslanı Şiiri - Adem Durmazer

Doğduğumda
Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyormuş
Kulakları çınlayası ebem
Allahın rahmetine bakıp
Maşallah bak bereketiyle geldi
Eli bol olacak bunun demiş
Keşke bir de kulağıma eğilip
Fısıldayarak akıllı ol
Sıkı tut yum bu eli
Çakalı var kurdu var
Arlısı arsızı
Hırlısı hırsızı var deseydi
Belki beynime kazınırdı
Kafama iz yapardım
Elimi sıkı tutar
Adımımı sağlam atardım

Gündüzün sıcağına
Gecenin ayazına
Karanlığın karasına aldırmadan
Yolun inişine yokuşuna
Yerin tozuna çamuruna bakmadan
Boyumdan büyük yükle koştum
Varmadım zorun farkına
Yakına eriştim uzağa uzandım
Tartmadan girdim ağırın altına

Ne gençliğin yaşlılığı aklıma geldi
Ne sağlığın hastalığı
N e aydınlığın karanlığını fark ettim
Ne de bolluğun darlığını
Çaldım çağırdım
Oynadım bağırdım
Zamanı kalburda kavurdum
Har vurup harman savurdum

Veren el alan elden üstünmüş deyip
Almadan verdim habire
Sanki kim götürmüştü de
Ben götürecektim kabir’e
Eldekini ele seldekini sele bıraktım
Benim olmayana fizan kadar ıraktım

Haksızlık etmedim
Haklı oluşumu da açıklayamadım
Haram yemedim
Helal olduğuna da inandıramadım
Hep ya çok beceriksiz
Ya da çok saf oldu adım

Acı ya da tatlı
Doğru ya da yanlış
İyisiyle kötüsüyle
Geçmişi geçmişte koydum
Hesap kitap yapmıyorum artık
Ne eskinin sevgisi saygısı
Ne de zerre kadar gelecek kaygısı

Geceleri uyku tutmuyor
Sabahları kalkılmıyor
Güneş doğsa bile artık beden ısınmıyor
Bana hakkı geçen ey yar
Dünya ölümlü dünya
Gidip de dönmemek
Uyuyup da uyanmamak var
Hakkını helal et
Helal hoş olsun benden yanı
Yoruldu pes etti artık
Atmış altı model bozkır aslanı
Adem Durmazer