Anadolu ya doğru ilerlerken yol,zaman yeşilin bozkırına doğru götürüyor beni. Tarlaları yaşam çizgisiyle bölenler her öbeği başka bir renge boyamış. Gelincik tarlalarına,gökyüzünde ne kadar yıldız varsa birer ışıltı göndermiş. Kasabalar,köyler,şehirlerden geçen yol yaşam odalarının başka bir anahtarına uzanıyor. Arı kovanına çomak sokmak gibi bir şey yaşamak ve incinmekse bunun bir parçası; ben üzerime düşeni yeterince yaşadım. Bozkır göz alabildiğine geniş,alabildiğine yeşil,anı biriktirmek için dağları gözlüyorum. Sessizliğe doğru yolun üzerinde kayar gibi ilerliyoruz,mevsim değişiyor geçen zamanla birlikte,bu değişimin içinde yüzüme birde bozkır çizgisi ekliyorum. Arada bir yanından geçtiğimiz göller göl değil de gökyüzü sanki bulutlar yüklü hepsi. akşam üzeri menzile varan kuşlar gibi etrafı gözlüyorum; bir aynanın üstüne çıkıyorum birden gölgem ben oluyor bütün gölgeler gerçek oluyor. Hiç bir şey yalnız değil yansımalar gerçek kadar güzel,zamanı bile ikiye katlıyor dünya. Akşam kan çanağına dönmüş gözlerin gibi soluyor,gitmekten mi? yoksa ardında bıraktıklarından mı? Bir çift suna konuyor yaşamımın kumsalına,ıslıklı bir aşk dansı başlıyor beni umursamadan,bense hüzünle bakıyorum yani yaşamların geleceği dünyaya. Ay yükselirken bir lokma koparıyorum, bir lokma,bir lokma daha sonra dolunaylar doğuyor içime.
04
Tamamını Oku
