Bozgun Şubat Şiiri - Mustafa Uçurum

“Bozgun bir şubat sensin, ekmek ve kan senden”
Çekilince ayak sesleri görünürsün bilindik yerlerden
Bir bulut örtünce bütün bir aydınlığı
Karanlık yanlarınla çıkarsın meydana
Bu kadar yangın nasıl da büyüttü seni
Ey göğsü hançerli duruş
Değiştirip durma geçtiğim yolları
Bir ışıltı elbet doğrular beni yeniden
Sen saklayıp durma zamansız rüzgârını
Adın şubat kalacak ne yaparsan yap
Gözlerin ne kadar karaysa
O kadar doğrulacak boynum.

Korkulacak ne varsa elimin altında
Gidilecek neresi varsa ayağımın altında
Hatırlatıp durma köşe başlarında derin duruşunu
Uzun nehirler gibiyiz biz, aktıkça çoğalan
Nasıl köpürürse sular öyle haykırıyoruz
Küflenmiş lanetini yüzüne
Amansız dert değilsin, zemheri sana yakışır
Kalbinin donması ondan
Çelikten bir güçle basıyorum asfaltlara
Paletlerin silinecek attığım her adımda.

Ben sesimi ne kadar sahiplenirsem
O kadar mağrur kalır bakışım meydanlarda
İçimi çekip durduğum resimlere baktıkça
Görüyorum, ne kadar da yakışmış mezarın görkemine
Reddettim seni, kal kapılar arkasında
Yüreğim çatlasa da ayaktayım, unutma.

Ben bir tarih oldum seni unutturacak
Kork benden, dünyayı kavrayan bir yürek taşıyorum
Bir ağıt kadar soğuksun, gece gibi ürperen
Kendini yaktın, küllerine saklandın
Bakışın yok üstümde, rüzgârla giden
Ürper artık, kork yeni bir devrimden.