Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sana bir türlü anlatamadığım beni
Koyup zulama gidiyorum hayatından
Kaleminizdeki güç dizelerinize yansıyor.En yüksek puan ile saygılarımı sunuyor,mana yüklü eserlerinizi antolojime alıyorum.
Bırakıp giderken seni yüreğimdeki korla
Saplanıyordu sanki kalbime binlerce ok / ÖYLE OLUYOR BIR VEDA ANINDA YADA CEKIP GIDERKEN TBRK LER ALASARA HANIM
Hüzünle yazılan şiirlerin tadı başka şaire..Tebrikler... Kalemin daim, mutluluklar hep yanınızda olsun...Saygılarımla.
''Gecelerden hıçkırıklarımı duyacaksın
Ağlıyor olacağım bir ceylanın gözlerinde
Ve yok olacağım gecenin bitiminde
'söyleyemediğim acı kelimeler demişsin..şimdi daha üzüldüm yaşananlara....''
Az sonra sabah olacak gözlerimde
Buğulu gecemi bırakacağım geride
Yüreğimin ortasından vurdu son sözlerin
Sen bu meçhulün faili olacaksın
Gecelerden hıçkırıklarımı duyacaksın
Ağlıyor olacağım bir ceylanın gözlerinde
Ve yok olacağım gecenin bitiminde
Canım toprağım yüreğini akıtmışın öyle bir dizelere ki yaşadım her dizesini.Yürek söylemiş kalem yazmış.Gözlerde sabah olacak ne güzel bir söz.
Yaşanmışlıklara dair sözlenemeyen tıpkı dört mevsim gibi dizelerin.Ağıt,Öfke ,Ayrılık,Hüzün.
Tebrikler kalemine sevgiler yüreğine.
Yüreğimin ortasından vurdu son sözlerin
Sen bu meçhulün faili olacaksın
Gecelerden hıçkırıklarımı duyacaksın
Ağlıyor olacağım bir ceylanın gözlerinde
Ve yok olacağım gecenin bitiminde
Söyleyemediklerimiz kor olur dilimizde ve böylesi güzel şiir olarak dökülürler günün bir vaktinde. Başarılı şiirini kutluyorum. Sevgilerimle
Çok anlamlı ve çok duygusal bir çalışma.Akış ve içerik olarakda fevkalede.Kutlarım Sayın Alaşara Işık.
Mürsel Adıgüzel
Gecelerden hıçkırıklarımı duyacaksın
Ağlıyor olacağım bir ceylanın gözlerinde
Ve yok olacağım gecenin bitiminde .......toprağım Alaşara hanım,hüzünleri yüklemişsiniz dizelere,çekti aldı içine,oldukça etkili ve güzel yazılmış şiir için kutluyorum sizi.Selam ve saygılarımla.
Gücüm kalmadı tükendim artık
Bu sevdayı bir ömür taşımaya
Sevmekten bitap düştü yüreğim
Beklerken seni çaresizce
Acıyla uyanırken her gece
Pes etti yüreğim sessizce
Bozgun sevdam acı bir aşk bizimki
Hep düşlerimde büyüttüm seni
Yorgun sabahlara uyandı kederim
Yazgıma teslim oldu yüreğim
Benliğimde kopacak kızıl kıyametler
Yine içime gömeceğim
Dayanmam zor olacak efkarımı
Savuran gecelere
Son demine kadar kadere
İnat çizmeye çalıştım yazgımı
Sana bir türlü anlatamadığım beni
Koyup zulama gidiyorum hayatından
Az sonra sabah olacak gözlerimde
Buğulu gecemi bırakacağım geride
Yüreğimin ortasından vurdu son sözlerin
Sen bu meçhulün faili olacaksın
Gecelerden hıçkırıklarımı duyacaksın
Ağlıyor olacağım bir ceylanın gözlerinde
Ve yok olacağım gecenin bitiminde
harika dizelerdi......hüzne boğulmuş............
saygılar
Acıyla söylenen kelimeler harika bir serzenişe dönüşmüş.Kaleminiz susmasın efendim.
Bu şiir ile ilgili 24 tane yorum bulunmakta