Bozgun Şiiri - Abidin Sevgili

Ben hep geç uzandım titrek ellerimle mutluluğa
çoğu zaman yağmur olup döküldü yanaklarımdan
va hep boş kaldı
ellerim çaresizce

Senin o güzel gözlerinede
yine zamansız amansız apansız dalı verdim
salı verdim yane yüreğimi huzuruna
oysa sen bir yolcuydun dönülmez yolda

Hatırlıyorumda aşkın tarifini yaparlardı
güler geçerdim anlamsız bir tebesümle
Allah büyüktür insanda büyüktür aşkta büyüktür
aşkmı büyük aşkın neresi büyük bee bozgun aşk bozgun bee

Şimdi aşkın tarifini yapılırken güldüğüm halime
ve seni gördüğüm zaman şaşkın halime gülüyorum
gülüyorum yaa yaşlar süzülüyor yanaklarımda
aşk öylesine büyük'ki korkudan biri karşısında nasıl titrerse

Bende öyle titremiştim karşısında ama aşktan
aşk öylesine büyük'ki nasıl dilin tutulur bir büyüğün karşısında
bende öyle heycanla dolup dilim tutulmuştu
seni gördüğüm zaman ama aşktan dedim yaa

Ben hep geç uzandım titrek ellerimle mutluluğa
titrek ellerimi bir yolcuya uzatıyordum bu defa
ama sen bir yolcusun ela gözlüm
ve sende uzatıp ellerini bana sesleniyorsun elveda

Elveda diyerek uzanan ellerin aşkın gerçeklerini hatırlatı bana
demiştim yaa aşkın neresi büyük bee bozgun aşk
şimdi bozguna uğramış yüreğim titreyen ellerim yaşlı gözlerim
ve suskun dilimle sana haykırıyorum elveda

Ne tuhaf dimi yüreğim seni çağırırken coşkun sel misali
yüreğim elveda diyor mahkum misali

Ben hep geç uzandım titrek ellerimle mutluluğa
bir türlü tutunamadım mutluluğu tatmadım asla
şimdi titrek ellerim dualarla uzanıyor Allaha
Allahım mutluluğu yalnızca onda gördüm

Uzandım tutamadım onda bozgunu yaşadım
yana aşkı mutlulukların en yücesini Sevgi'ye ver
senin olsun bütün mutluluklar ela gözlüm
bu bana ölsemde yeter.