Bozgun Şiiri - Necdet Arslan

söyleseydin
kahvaltıya bir çatal bir bardak daha koyardım
simitçinin geçmesini senin için beklerdim
birlikte çıkardık sabah yürüyüşüne
gülleri sulardık başka kokardı senden sonra onlar

radyoyu açar eski şarkılar dinlerdik kahvelerimizi yudumlarken

"
...madem ayrılmakmış muradın / niye beni ateşlere yandırdın..."

nasıl dokunurdu buluşmadan ayrılığı düşünmek
kuşlar deli dolu, perdelere kanat vurup enginlere savrulurdular

aşk bağışlardık birbirimize
kendiliğinden birbirine dokunurdu ellerimiz

boşuna beklettin beni
simitçi çocuğun sesi taa ötelerden geliyordu
uğramadı bu sokağa
hiçbir dalda gonca görmedim
kuşlar kumsaldan denize doğru süzülüp kayboldular

o gün kimselere açmadım kapımı
hiçbir şeye sığmadı içim
yalnızlığımın öteki adı oldu sensizlik...
yalandan bari bir şeyler söyleseydin...