Bozgun Şiiri - Sedat Umran

Bir kez daha denedim yalnızlığımı,
içimin kopmayan ipinde sallandım,
ürküttüm bulut kuşlarını gökyüzünün,
sonsuzun çizgisiyle sınırlandım;
bir gün çaresizlik içinde kalmışken
hiçlik ordularımı çoğalttım kendimden,
geçtim ölüm bataklığını hıncımla kurutarak,
köprüler kurdum umutsuzluğumun putrellerinden.
Ben zamanı müthiş gücümle durdurarak
kurdum sessizliğin duran saatlerini,
Birgün her yanımdan kuşatılmışken
bir kez daha denedim kendime tutunmayı;
öyle genişlettim ki denizlerimi
ben koydum yerli yerine adalarımı
ve öğrendim kıyışız, limansız yaşamayı.