Bozbulanık Şiiri - Ayla Yayan

Bugün yüreğimi titrek avuçlarımda bir kuş sürüsüne yem ettim.
Ellerimin istemsizce titreyişini ve yüreğimin kemirilişini izliyorum
Gergefi gerilmiş, yüreğine mil çekilmiş çetrefil yalnızlığımı aralayan bir çift soğuk gözden.
Donmuş pencerenin pervazından kaçıncı yangını izlediğimi hesap ediyor
Ve Tanrıya kırılmış tüm kalplerin hesabını veriyorum.
Soluk soluğa kalmış cümlelerim gökyüzünü kırbaçlıyor.
Kanla yoğrulmuş hamurdan yaratılan bedenim,
Gözyaşıyla yoğrulmuş çamurdan varolmuş ruhuma kepenk vuruyor.
Tüm benliğimi istila eden bir şiir okunuyor katilimin sesinden;
"Ey tüm şehri toz eden" diye başlıyor
Tüm dünyamı tuzla buz ettiğini bilmeden.
Uzun bir şiir çarmıha geriliyor her gün batımında,
Ve bir ömür tükeniyor bir kadının kır düşmüş saçlarında.
Kadın mısralarında can veriyor,
Adam her mısrada can buluyor.
Böyle yaşanır herhal vuslatı koynunda taşıyan hasret mektuplarıyla.
Böyle mi yaşanır mektuplarla haberleşilen bu çağda?
Kafatasımın içindeki tuvale resmedilmiş tüm bunlar,
Düşüncelerimse, yalın ayak koşuyor;
Beynimin içindeki cam kırıklarıyla inşa edilmiş kaldırımdan.
Tanrı her gece bir litre gözyaşı bahşediyor
Âmâ olmaya yakın katarakt gözlerime.
Son damlasına kadar akıtıyor ve kalbimi çitiliyorum her damlasıyla.
Kalbim, yosun tutmuş kalbim, şahitlik ediyor;
Kadın mısralarında can veriyor,
Adam her mısrada can buluyor.