Boyunduruk Şiiri - Önder Karaçay

Tini tutsak olanlar, bedenleri tutsak etmeye kalkıyorlardı,
Gözünde tamahkar bir parıltı olanların eserleri böyleydi,
Vicdan mahkemesinde yargılanacak, tarihin önünde tutuklanacaklar.

İdeal daha ölmemişti düşünce de ve tinde
Bu çaba dünyayı, insanlığı zalimlerden ve ifritlerden kurtarıyordu.

Haklı olmak sanki sadece gücü ele geçirebilmekti.

Halk sivil örümceklerin ağında kıvranıyor, haklı olanların zulme öfkelenmeleri suç sayılıyordu.

Hak arama derdi hariç her şey bayatlıyordu!

Eski bir değirmenin yaşlı dişlileri aynı alışkanlıkla öğütüyordu,
Korkunçtu gerçekler ve suçtu gerçeği savunmak!

Gerçek adına davranmak zorba güçlerin karşısında olmaktı,
Gerçek yaşamı savunan neferler insanları ezenlerin düşmanıydı,
Gerçeğin sırrına eren tin asla ölmüyordu.

Yaşamda değerli olan her şey uzaktı,
İnsanların çoğu ise kötü olmaktan çok burunlarının dibini görebilecek kadar avanaktı
Vurdumduymazlık, tembellik, bana necilik rahattı.

Sadece karınları acıkınca parlayan gözleriyle sokağa yayılırlardı,
Sırtlarına bindirilmiş ağır işlerin yükü nede olsa ağırdı

Bütün günlerini karın tokluğuna öldürecek işleri vardı,
Makineler, sinir harbi işler kas gücünü enerjilerini emip bitiriyordu.

Günler arkada bir iz bırakmadan akıp gidiyor,
Yaşamın farkına varmayanlara mezar her gün bir adım daha yaklaşıyordu.

Uzun yılların birikmiş yorgunlukları insanı mücadeleden alıyordu,
Oyundan alınmış olanlar haliyle kendini oyunda sanıyordu,
Oyunu oynayanlar ise sinsice gelecek çalıyordu.

Uyanış yaşamın tekdüze gidişine karşı küçük bir kıvılcımdı,
Değişimler karşısında uyanamayanların yüzünden yeni her değişim boyunlarına geçirilen boyunduruğu* ağırlaştırıyordu.