Boynu Bükük Hatıralar

Sen kokan bu şehir, boğuyor beni artık.
El ele tutuştuğumuzda kulağımıza aşk şarkıları söyleyen meltem,
Poyraz olup kulağıma ağıtlar yakar oldu.
Senleyken içimi bir başka ısıtan güneş, ısıtmıyor artık.
Her köşe başı bizi konuşuyor sanki bu şehirde,
Kafamı nereye çevirsem, bir hatıra oturmuş ağlıyor sessizce.
Gittiğimiz her yer seni soruyor, kulağıma eğilip.
Ufkunda hayaller kurduğumuz deniz bile,
İzin vermez oldu yalnızlığımı onunla paylaşmaya.
Bi geceler var, tüm hatıraların üzerini yorgan misali örten,
Beni dinleyen,
Bi yıldızlar var, yalnızlığıma arkadaşlık eden,
Nisan yağmuru misali akan gözyaşlarımı silen.
Bide senin hayalin var, yalnızlık nöbetlerimde sığındığım.
Solgun, silik, ağlamaklı…
Ama o bile giderken açtığın yarayı kapatamadı.
Bunun için yanılıp ta dönme sakın geriye,
Bırak kanasın yaram sen diye diye.
Ve kurumuş dudaklarım son sözlerini söylesin…
Bu dünyada yalnız sen vardın diye…